پژوهشگران نانوپوششی ساختند که در عین دفع مواد مختلف، به برخی ترکیبات اجازه‌ی اتصال می‌دهند. این نانوپوشش با قرار گرفتن روی سطح ایمپلنت‌ها موجب دفع مواد عفونت‌زا شده و در عین حال مواد استخوان‌ساز می‌توانند به ایمپلنت متصل شوند.
نانوپوششی که می‌تواند موفقیت ایمپلنت‌ها را افزایش دهد.
محققان دانشگاه مک‌مستر موفق به ارائه‌ی پوششی شدند که می‌تواند باکتری‌ها، ویروس‌ها و سلول‌های زنده را از خود دور کند. این نانوپوشش قادر است خطر عفونت یا انقعاد خون در ایمپلنت‌ها را کاهش دهد.
معمولاً سطوح به‌گونه‌ای مهندسی می‌شوند که هر چیزی را دفع کنند، اما این نانوپوشش می‌تواند به اجسام مفید اجازه‌ی نزدیک شدن و اتصال بدهد. بنابراین، ترکیبات استخوان‌ساز می‌توانند به ایمپلنت متصل شوند.
برای درک بهتر چالش‌های موجود در بخش ایمپلنت‌ها، محققان این پروژه همکاری مشترکی با جفری ویتز، استاد رشته پزشکی، زیست‌شیمی و زیست‌پزشکی دانشگاه مک‌مستر، آغاز کردند.
ویتز می‌گوید: « طی سال‌های گذشته ما توسعه‌ی قابل توجهی در این فناوری انجام دادیم، اما مشکل انعقاد در ادوات ایمپلنت‌شده هنوز پابرجاست. اولین گام در مسیر حل این مشکل، بهبود سازگاری با خون را در ایمپلنت‌هاست تا تماس خون با ایمپلنت مشکلی ایجاد نکند.»
محققان این پروژه ابتدا نانوپوششی ساختند که می‌تواند مانع انعقاد خون شود. در قدم بعد آن‌ها چیزی به این پوشش اضافه کردند که بتواند سلول‌های اندوتلیال را جذب کند.
این گروه در فاز بعد باید وارد آزمایش‌های بالینی شوند که ممکن است ۵ سال زمان ببرد. توحید دیدار از محققان این پروژه می‌گوید: « این نتایج دستاورد بزرگی است. سطحی که ساخته می‌شود، کاملاً خاصیت دفع مواد را داشته و در عین حال برخی ترکیبات از آن عبور می‌کنند. ما یک سد نیاز داشتیم که دری در آن به‌صورت انتخابی برای ورود مواد مفید وجود داشته باشد.»
در صورتی که این نانوپوشش به دریچه‌های مصنوعی قلب اضافه شود، مانع از انعقاد خون و سکته خواهد شد. بنابراین بیمار دیگر نیاز به استفاده از دارو ندارد و خطر انعقاد خون به حداقل می‌رسد.
پیش از این پوشش‌هایی برای دفع مواد خطرناک نظیر باکتری ساخته شده بود و در سطح محصولاتی نظیر تلفن همراه استفاده شده بود. اما این نوع پوشش‌ها که سدی در برابر همه نوع مواد هستند، برای استفاده در حوزه‌ی پزشکی مناسب نیستند و باید پوششی ساخته شود که به‌صورت انتخابی به مواد مفید اجازه‌ی ورود دهد.
نتایج این پروژه در نشریه ACS Nano به چاپ رسیده است.
