پژوهشگران دانشکده پزشکی آلبرت انشتین در دانشگاه یشیوا، رویکرد جدیدی را برای معالجه و درمان دمل‌های پوستی که توسط باکتری‌های مقاوم به بیشتر پادتن‌‌های، ایجاد می‌شوند؛ توسعه داده‌اند.
درمان دمل‌های چرکی با استفاده از فناوری‌نانو
پژوهشگران دانشکده پزشکی آلبرت انشتین در دانشگاه یشیوا، رویکرد جدیدی را برای معالجه و درمان دمل‌های پوستی که توسط باکتری‌های مقاوم به بیشتر پادتن‌‌های، ایجاد می‌شوند؛ توسعه داده‌اند.
دمل‌ها، عفونت‌های پوستی عمیقی هستند که غالباً در مقابل پادتن‌‌ها مقاومت کرده و در بعضی مواقع به خارج‌کردن به روش جراحی نیاز پیدا می‌کنند. در روش درمان جدید، پژوهشگران دانشگاه یشیوا نانوذراتی ساخته‌اند که منوکسیدنیتروژن (NO) را حمل می‌نمایند. این گاز در پاسخ‌دهی طبیعی ایمنی بدن به عفونت‌ها دارای نقش و کمک است.
دمل‌های موش‌هایی که درمان نشده، با نانوذرات خالی درمان شده و یا با نانوذرات حاویNO درمان شده‌اند.
زمانی‌که این روش برای دمل‌های موش اجرا گردید، این نانوذرات، منوکسید نیتروژن خود را در عمق پوست آزاد نمودند و موجب از بین رفتن عفونت و درمان بافت گردیدند.
جوشا نوسانچک، یکی از این محققان، می‌گوید: مطالعات ما نشان می‌دهد که نانوذرات آزادکننده منوکسید نیتروژن که در اینجا ساخته شده‌اند، می‌توانند بطور مؤثری دمل‌های پوستی ایجاد شده توسط استافیلو کوک اورئوس (staphylococcus aureus) مقاوم به پادتن را حتی بدون جراحی درمان نماید.
وی می‌افزاید: این موضوع مهمی است زیرا سالانه چندین میلیون انسان در آمریکا به علت عفونت‌های استافی درمان می‌شوند. این عفونت‌ها نیز بطور روزافزونی توسط استاف اورئوس ( یا MRSA) مقاوم به متیسیلین ایجاد می‌شوند. این عفونت‌ها بسیار خطرناک بوده و قابلیت کشندگی نیز دارند.
این پژوهشگران بصورت آزمایشگاهی دمل‌های MRSA را به ۶۰ موش وارد نمودند. این دمل‌ها یا بدون درمان رها شدند یا با نانوذرات خالی درمان شده و یا با نانوذرات حاویNO (منوکسید نیتروژن) درمان شدند و پس از چهار روز مورد ارزیابی قرار گرفتند.
غلظت میکروبی در دمل موش‌هایی که با نانوذرات حاوی NO درمان شده بودند، در مقایسه با دوگروه دیگر به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته‌بود. به‌علاوه دمل‌هایی که با نانوذرات حاوی NO درمان شدند، ظاهر آنها بهبودیافته و مقدار بسیار بیشتری کلاژن (پروتئینی که در نگهداری ساختار پوست اهمیت دارد) درون آنها قرار گرفته بود.
این نانوذرات وقتی روی پوست یا درون بدن وارد می‌شوند، آب را جذب کرده و ورم می‌کنند و شروع به رهاکردن محموله خود به روشی مناسب می‌کنند. این نانوذرات می‌توانند داروها و مواد شیمیایی مختلفی مانند NO را بارگیری کرده و رها نمایند.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی PLoS One منتشر شده‌است.
