پژوهشگران مرکز سرطان جان هاپکنیز یک قدم به سیستم دارورسانی که به اندازه کافی برای غلبه بر بعضی از چالش‌های کلیدی سرطان مغز و سایر بیماری‌های مغزی انعطاف‌پذیر است، نزدیک‌تر شده‌اند.
دارورسانی به مغز با نانوذرات بهبود یافته
درمان بیماری‌های مغزی بسیار سخت است، زیرا عامل‌های دارویی به سختی از سد خونی مغز عبور می‌کنند. پژوهشگرانی از مرکز سرطان جان هاپکنیز یک قدم به سیستم دارورسانی که به اندازه کافی برای غلبه بر بعضی از چالش‌های کلیدی سرطان مغز و سایر بیماری‌های مغزی انعطاف‌پذیر است، نزدیک‌تر شده‌اند.
این گروه می‌گوید نانوذراتی طراحی کرده است که می‌توانند بدون خطر و به‌صورت قابل پیش‌بینی به عمق مغز انسان و موش نفوذ کنند. جاستین هانس، رهبر این پروژه از مرکز سرطان هاپکینز و رئیس مرکز نانوپزشکی هاپکنیز، می‌گوید: «ما مفتخریم که روشی برای جلوگیری از چسبیدن ذرات حاوی دارو به محیط اطراف‌شان یافته‌ایم، بنحوی که بمحض قرار گرفتن در مغز بتوانند پخش شوند.»
بعد از جراحی تومور مغزی، پروتکل‌های درمانی استاندارد شامل اجرای شیمی‌درمانی مستقیم روی قسمت جراحی برای کشتن سلول‌های توموری باقیمانده، وجود دارد. تا امروز، این روش موفقیت متوسطی داشته است، زیرا تزریق مقداری از شیمی دارو که به اندازه کافی برای نفوذ به بافت بالا باشد و نیز به اندازه کافی برای صدمه نزدن به بافت سالم بیمار پایین باشد، خیلی سخت است.
دکتر هانس و همکارانش برای غلبه بر این مشکل نانوذراتی طراحی کرده‌اند که قادر به حرکت سریع‌تر و بیشتر به درون بافت مغز هستند. در حالیکه نانوذرات متداول دارورسان معمولا به سلول‌ها می‌چسبند و به عمق مغز نفوذ نمی‌کنند. این نانوذرات جدید روکش‌شده با لایه متراکمی از پلی اتیلن گلایکول (PEG) برهم‌کنش کمی با بافت پیرامون داشته و قابلیت بیشتری برای حرکت از جایگاه تزریق دارند.
دکتر هانس و همکارانش برای تست عملکرد نانوذرات لغزانشان، این دانه‌های روکش‌شده را به قطعاتی از بافت مغز انسان و موش تزریق کردند. آنها ابتدا این دانه‌ها را با برچسب‌های رنگی علامتگذاری کردند تا قادر به رؤیت آنها در حین حرکت در بافت باشند. آنها یافتند که در مقایسه با دانه‌های بدون روکش PEG، یا دانه‌هایی با روکش خفیف PEG، روکش متراکم از PEG اجازه می‌دهد که دانه‌های بزرگ‌تری به بافت نفوذ کنند، حتی آنهایی که اندازشان دو برابر چیزی بود که قبلا تصور می‌شد بزرگ‌ترین اندازه ممکن برای نفوذ به مغز است. آنها سپس این دانه‌ها را در مغز موش زنده تست کرده و همان نتایج را گرفتند.
سپس این دانشمندان نانوذرات زیست‌تجزیه‌پذیر حامل داروی شیمی‌درمانی پاکلیتاکسل را انتخاب کرده و آن را با PEG روکش کردند. همان‌طور که انتظار می‌رفت نانوذرات بدون روکش PEG حرکت بسیار کندی در مغز موش داشتند، در حالیکه، نانوذرات روکش‌شده با PEG بخوبی خود را توزیع کردند.
این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Science Translational Medicine منتشر کردند.
