چگونه می‌توان در یک مرحله، میلیون‌ها نانوذره مختلف را یکجا تولید کرد؟

محققان روشی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان میلیون‌ها نانوذره ترکیبی را که ساختار آلیاژی دارند، در یک مرحله تولید کرد. آن‌ها برای این کار از نوکی شبیه به میکروسکوپ نیروی اتمی استفاده کردند.

محققان آمریکایی موفق به طراحی ابزاری شدند که با استفاده از آن می‌توان میلیون‌ها نانوذره آلیاژی مختلف را در یک مرحله تولید کرد. این ابزار به محققان اجازه می‌دهد تا به سرعت مواد مورد نیاز خود را تولید کنند.

filereader.php?p1=main_19a1de167122a18af
در طول چند دهه گذشته، نانوذرات فلزی نظیر طلا و نقره کاربردهای وسیعی در تصویربرداری، پزشکی و کاتالیست‌ها داشته‌اند. ترکیب نانوذرات معمولاً منجر به تولید موادی می‌شود که کاربردهای متعددی دارند.
اما تولید این نانوذرات آلیاژی همیشه با مشکلات و چالش‌هایی روبرو بوده است. محققان معمولاً نیاز به سنتزهای متعدد و فرآیندهای میکروسیالی پیچیده دارند تا این نانوذرات را تولید کنند. تازه بعد از تولید این نانوذرات ترکیبی باید محققان بررسی کنند تا دریابند چیزی که ساخته‌اند برای کاربرد مورد نظر مناسب است یا خیر!
چاد میریکین از دانشگاه نورث وسترن می‌گوید: «در حال حاضر ما روشی داریم که می‌توان با استفاده از آن نانوذرات مختلفی را تولید کرد. زمانی که شما قصد دارید از ترکیب چند نانوذره یک ماده جدید بسازید، باید در یک چارچوب مشخص قدم بردارید و با محدودیت‌هایی روبرو هستید.»
محققان برای حل این مشکل روشی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان نانوذرات آلیاژی و ترکیبی تولید کرد، به طوری که ابعاد و ترکیب شیمیایی این نانوذرات قابل کنترل باشد.
میریکین می‌گوید: «ما آرایه‌های هرمی از مواد الاستومری ساختیم که می‌توان آن را روی یک سطح کوبید.»
این آرایه‌های هرمی که نقش قلم را ایفا می‌کنند، دارای ۱۱ میلیون هرم بوده که درون یک پلیمر غوطه‌ور می‌شوند. این جوهر پلیمری دارای نمک‌های فلزی مخلتفی نظیر طلا، نقره، مس، نیکل و کبالت است. البته ترکیبی از این فلزات را نیز می‌توان در این جوهر پیدا کرد. زمانی که نوک در این جوهر غوطه‌ور شد، می‌توان آن را روی سطح کوبید. با این عمل، یک قطره روی سطح ایجاد می‌شود که آن‌ها را می‌توان تا دمای ۱۲۰ درجه سانتیگراد گرم کرد. با این کار نمک‌های فلزی به هم متصل شده و واکنش شیمیایی اتفاق می‌افتد.
با توجه به گرم شدن قطره، پلیمرها تجزیه شده و آنچه که می‌ماند نانوذرات فلزی به‌صورت منفرد است. این ساختار حالت آلیاژی خواهد داشت.