نانوپسماندها که یک نگرانیِ امنیتیِ جدید در جهان محسوب می‌شوند فاقدِ مدیریت و مقررات مشخص هستند. بیش از ۶۰ درصد از نانوموادِ مهندسی شده وارد زباله‌ها می‌شوند و حالا پژوهشگرانی از دانشگاه فرایبورگ و EPL خواهانِ وضع مقرارت الزام‌آور و پیشگیرانه در این خصوص هستند.
وضع مقررات و استانداردهایی برای مدیریت پسماند نانو
پژوهشگران دانشگاه فرایبورگ نانوپسماندها را به عنوان نگرانیِ جدید برای امنیت جهان ارزیابی کرده‌اند که برای کنترل آن نیاز به مدیریت و مقررات جدید احساس می‌شود. نانوپسماندها به پسماندهایی اطلاق می‌شود که حاوی نانومواد هستند یا به وسیله‌ی آن‌ها آلوده شده‌اند. این دسته شاملِ پسماندهای صنعتی، محصولاتی که از نانومواد برای تهیه‌ی آن‌ها استفاده شده و اکنون به پایانِ عمر خود رسیده‌اند و همینطور پسماندهایی که به طور ناخواسته با نانومواد مهندسی شده آلوده شده‌اند می‌شود. علیرغم دفع تخمینی سالانه تا ۳۰۰۰۰۰ تن نانومواد مهندسی شده در محل‌های دفن زباله، در حال حاضر هیچ تعریف یا طبقه‌بندی جهانی‌ای برای نانو مواد یا نانو زباله وجود ندارد.
در مقاله‌ای که در نیچر منتشر شده پژوهشگران از قوانینِ فنی و الزام‌آوری که بر اساس اصول احتیاطی و پیشگیرانه استنتاج می‌شود حمایت کرده‌اند. این مقررات باید مواردی نظیرِ ارزیابی ریسک، دسته‌بندیِ کلی، برچسب‌زنی، ذخیره، انتقال، بازیافت و از بین بردنِ نانوپسماندها را در نظر بگیرد. برای گسترش این مقررات در کنار ارزیابیِ مورد به موردِ نانوپسماندهای تولید شده باید فهم کلی در مورد خطرات جهانی این مواد افزایش پیدا کند. همکاری با کارکنانِ آزمایشگاه نیز برای جمع‌آوری، ذخیره و از بین بردن این پسماندها ضروری است.
با توجه به پیچیدگی پسماندهای تولید شده و وجود تعداد زیادی از موادی که تاکنون امتحان و تست نشده، پژوهشگران بر اهمیت اعمال مقررات آزمایشگاهی مانندِ برچسب‌گذاری مناسب و ذخیره‌ی مواد تاکید کرده‌اند. پیکتوگرام‌ها (تصویرنگاشت) و دستورالعمل‌های خاص همچنین می‌توانند به هماهنگ‌سازی مدیریت نانو زباله در صنعت و جلوگیری از طبقه‌بندی اشتباه مواد خطرناک به دسته‌های غیرخطرناک که می‌تواند منجر به قرار گرفتن ناخواسته افراد و محیط‌زیست در معرض نانومواد خطرناک شود کمک کنند.
پژوهشگران خواهان افزایش آگاهی و فعالیت برای مدیریتِ نانوپسماندها شده‌اند و سیاست‌گذاران را از داشتنِ استانداردهای دوگانه بر حذر داشته‌اند که می‌تواند مانعی برای جایگزینیِ مواد خطرناک سنتی با نانومواد جدیدِ کم‌خطرتر و قابل تجزیه شود. توصیه‌های این مقاله سیاست‌گذاران در صنعت و پژوهشگران در دانشگاه‌ها را مخاطب قرار داده است و هدفش مراقبت از انسان‌ها و محیط زیست است. نویسندگان این مقاله خواهانِ قرار گرفتن مدیریت نانوپسماندها به طور اخص در میان قراردهای بین‌المللی هستند.
