با همکاری دانشگاه دیکین و دانشگاه موناش و شرکت یوالواک (ULVAC) قرار است از تزریق با سوزن‌های نانویی برای درمان سرطان استفاده شود.
تزریق با سوزن‌های نانویی برای درمان سرطان استفاده خواهد شد
یک تیم تحقیقاتی بین رشته‌ای به رهبری دکتر روی الناتان، از دانشکده پزشکی دانشگاه دیکین و پروفسور نیکلاس وولکر از موسسه علوم دارویی دانشگاه موناش (MIPS)، از قدرت فناوری نانو برای بهبود نتایج سلول درمانی CAR-T استفاده کرده است. محققان یافته‌های اولیه خود را در دو مجله Advanced Materials و Materials Today منتشر کرده‌اند.
سلول درمانی CAR-T شامل گرفتن گلبول‌های سفید خون (یا سلول های T) یک بیمار سرطانی و مهندسی ژنتیک آنها قبل از تزریق مجدد به بیمار برای حمله به سلول‌های سرطانی است. به دلیل تعداد مراحل درگیر، این فرآیند کند و گران است و در حال حاضر بیش از ۵۰۰۰۰۰ دلار استرالیا برای هر بیمار هزینه دارد.
این تیم تحقیقاتی با استفاده از سوزن‌های کوچک (نانویی)، راهی برای حذف ناقل‌های ویروسی غیرفعال برای رمزگذاری ژنتیکی سلول‌های T پیدا کرده است. ناقل‌های ویروسی معمولاً برای رساندن مواد ژنتیکی به سلول‌ها استفاده می‌شوند، اما منجر به تاخیر و افزایش هزینه در تولیدسلول‌های CAR-T می‌شوند.
دکتر الناتان گفت که نیاز فوری به یک فرآیند تولید سلول‌های CAR-T مقیاس‌پذیر، مقرون‌به‌صرفه و کارآمد وجود دارد که بر ناقل‌های ویروسی متکی نباشد.
دکتر الناتان گفت: «ما از فناوری‌های نانو برای تحویل هدفمند درمان‌های پیشرفته غیر ویروسی به سلول‌های ایمنی اولیه انسان استفاده می‌کنیم، که انتقال آنها بسیار دشوار است. ما قبلاً نشان داده‌ایم که پلت‌فرم تزریق نانویی ما می‌تواند سلول‌هایی را که در شرایط آزمایشگاهی (در کشت سلولی) به نفع بیماران است، دوباره مهندسی کند. اکنون باید این فناوری را در سطح بالینی آزمایش کنیم.»
پروفسور وولکر گفت که این تحقیق نوید تغییر مدل کسب و کار سلول درمانی CAR-T را می‌دهد. وی می‌افزاید: «فرایند غیر ویروسی پیچیدگی‌ها را کاهش می‌دهد و مسائل ایمنی مرتبط با ناقل‌های ویروسی را از بین می‌برد. فناوری نانو این پتانسیل را دارد که به‌طور کامل این فرآیند را در بیمارستان انجام دهد.»
دانشگاه‌های دیکین و موناش با شرکت یوالواک (ULVAC) در ژاپن همکاری می‌کنند تا تولید نانوسوزن‌ها را افزایش دهند، که برای مقیاس‌پذیری این فناوری جدید بسیار مهم است.
این تیم تحقیقاتی شامل دکتر کریستال چن و علیرضا شکوهی از دانشگاه موناش، اکنون در حال ارزیابی کارایی در مطالعات پیش بالینی هستند.
محققان پیش‌بینی می‌کنند که فرآیند آزمایش در محیط‌های بالینی چندین سال طول بکشد تا این فناوری در دسترس عموم پزشکان قرار گیرد.
