شرکت ژاپنی اوبایاشی (Obayashi) قصد دارد تا سال ۲۰۵۰ یک برنامه بلندپروازانه را برای ساخت آسانسور فضایی اجرا کند. کارهای اولیه از سال ۲۰۲۵ شروع خواهد شد. هر چند این کار با چالش‌های زیادی مواجه است که یکی از آن‌ها انتخاب مواد مناسب به منظور اتصال اجزاء به هم است.
شروع به ساخت آسانسور فضایی احتمالا از سال ۲۰۲۵
شرکت اوبیاشی برای پروژه‌های بلندپروازانه‌ای مانند بلندترین برج تلویزیونی توکیو Skytree شناخته شده است. این پروژه جدید، با هدف انقلابی در سفر فضایی و حمل و نقل بار انجام خواهد شد.
آسانسور فضایی یک ساختار پیشنهادی است که زمین را به فضا پیوند می‌دهد و امکان دسترسی ارزان‌تر و سریع‌تر به مدار زمین و حتی فراتر از آن را فراهم می‌کند. این آسانسور از بالابرهای الکترومغناطیسی برای حمل بار استفاده خواهد کرد و هزینه‌های آن به طور قابل توجهی در مقایسه با موشک کمتر است. هزینه تخمین زده شده برای حرکت کالاها از طریق آسانسور فضایی می‌تواند برای هر پوند ۵۷ دلار باشد که این رقم بسیار ارزان‌تر از هزینه‌های فعلی موشک بوده که در حدود ۱۲۲۷ دلار است.
با این حال، یک چالش مهم یافتن یک ماده مناسب برای اتصال اجزاء است که نانولوله‌هایی کربنی یک گزینه بالقوه اما در حال حاضر غیر عملی برای این کار است. موانع بیشتری مانند آسیب‌پذیری و تهدیدات امنیتی است که نیاز به تحقیقات و مشارکت گسترده دارد.
این پروژه به عنوان یک کار پیشگام و ابتکاری بوده که می‌تواند به نفع همه مردم جهان باشد. شرکت اوبایاشی در سال ۲۰۱۲ اعلام کرد که با آسانسور فضایی خاص خود به ارتفاعات بلندتر نیز می‌رسد. این شرکت همچنین اعلام کرده است که تا سال ۲۰۲۵ ساخت پروژه ۱۰۰ میلیارد دلاری را آغاز می‌کند و می‌تواند از اوایل سال ۲۰۵۰ فعالیت خود را آغاز کند.
این مفهوم برای اولین بار توسط دانشمند روسی کنستانتین تسیولکوفسکی در کتابی در سال ۱۸۹۵ به نام “رویاهای زمین و آسمان” مطرح شد که در آن او یک برج ۲۲،۰۰۰ مایل خیالی را توصیف کرد. یوری آرتسوتانوف بعداً این ایده را گسترش داد و کابل‌هایی را توصیف کرد که سطح زمین را به یک ماهواره متصل می‌کند.
تا قبل از سال ۱۹۹۱، ماده مناسبی که بتواند تحمل شرایط آسانسور فضایی را داشته باشد، در دسترس نبود. اما با کشف نانولوله‌های کربنی، گزینه‌ای جالب پیش روی دانشمندان قرار گرفت. در طراحی آسانسور فضایی روی استفاده از نانولوله‌های کربنی حساب شده است.
