محققان با ترکیب نوعی نانوالیاف پلیمری، نانوذرات نقره و کورکومین موفق به ارائه پانسمانی شدند که زخم موش‌های مبتلا به دیابت را به سرعت درمان می‌کند.
فرمولاسیون جدیدی برای زخم دیابتی: نانوالیاف، نانوذرات نقره و کورکومین
به دلیل التهاب طولانی مدت و خطر بالای عفونت، زخم‌های دیابتی برای درمان بسیار چالش‌برانگیز هستند. درمان‌های سنتی به طور کلی منفعل بوده و نیاز به پانسمان‌های پویا و اثربخش است.
پانسمان‌های فعال زیستی مانند غشاهای حاوی نانوالیاف پلی (L-لاکتیک اسید) یا (PLLA) که با نانوذرات نقره و کورکومین ترکیب شده‌اند، گزینه جالبی برای حل این مشکل هستند. استفاده از PLLA/C/Ag می‌تواند تعادل را در زخم به حالت مطلوب برساند و فرآیند درمان زخم را تسریع کند که این موضوع برای افراد دیابتی اهمیت بالایی دارد.
در مقاله جدیدی که در ۵ ژوئن ۲۰۲۴ در Burns & Trauma منتشر شده است، یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه علوم پزشکی Mudanjiang اثربخشی غشاهای نانوالیاف PLLA را ارزیابی کردند.
این غشاها با هدف قرار دادن مسائل اساسی مانند التهاب بیش از حد و عفونت طراحی شده اند. این تحقیق روی توسعه غشاهای نانوالیاف PLLA/C/Ag با استفاده از روش چرخش جت هوا متمرکز شده است و در نهایت موفق به تولید الیافی شده است که برای رهایش موثر دارو قابل استفاده است. این غشاها دارای مزایای دوگانه هستند: خواص آنتی‌اکسیدانی که باعث کاهش گونه‌های اکسیژن فعال مضر در محیط‌های زخم شده و فعالیت ضد باکتریایی قوی که خطرات عفونت را کاهش می‌دهد.
آزمایشات درون‌تنی روی موش‌های دیابتی توانایی غشاها را برای ارتقاء فرآیندهای مهم درمانی مانند آنژیوژنز و رسوب کلاژن نشان داد. این یافته‌ها نشان می‌دهد که غشاهای PLLA/C/Ag نه تنها از زخم‌ها محافظت می‌کنند بلکه به طور فعال از فرایند مربوط به بهبودی پشتیبانی کرده و درمان را تسریع می‌کنند. این پانسمان یک نوآوری درمانی قابل توجه برای مدیریت زخم دیابتی با پتانسیل برای کاربردهای گسترده‌تر مراقبت از زخم مزمن است.
دکتر یانهوی چو، محقق اصلی این مطالعه، اظهار داشت: «غشاهای PLLA/C/Ag پیشرفت قابل توجهی در مراقبت از زخم دیابتی است. توانایی آن‌ها در تعدیل موثر محیط زخم و تقویت بهبود می‌تواند استاندارد جدیدی را در درمان ایجاد کند و امید به افزایش کیفیت زندگی در میلیون‌ها بیمار دیابتی زنده کند.»
غشاهای نانوالیاف PLLA/C/Ag در محیط‌های بالینی می‌تواند درمان زخم‌های دیابتی را تغییر دهد و یک رویکرد فعال‌تر و مؤثرتر را ارائه دهد. فراتر از مدیریت دیابت، این فناوری پتانسیل کاربردهای گسترده در زخم‌های مزمن مختلف را دارد و راه را برای پیشرفت‌های آینده در پانسمان زخم‌های فعال زیستی هموار می‌کند.
