مقامات محلی در منطقه دریاچه السینور و نمایندگان شرکت مولیر (Moleaer) که در اوایل سال جاری سیستم مبتنی بر نانوحباب را برای از بین بردن جلبک و سایر ناخالصی‌های این دریاچه مستقر کرده‌اند، قرار است در نشست “اجلاس جهانی آب” نتایج این فناوری را ارائه کرده و شرکت‌کنندگان در اجلاس را در جریان پیشرفت‌های صورت گرفته قرار دهند.
نتایج استقرار فناوری نانوحباب در «اجلاس جهانی آب» ارائه می‌شود
اجلاس جهانی آب در ۱۰ سپتامبر برگزار می‌شود که در آن بحث و گفتگوها و جلسات تعاملی برگزار خواهد شد. در این اجلاس قرار است تصفیه آب و اثرات مهم نانوحباب به ویژه در مقیاس‌های بزرگ نظیر دریاچه السینور بحث شود. شرکت‌کنندگان این فرصت را خواهند داشت که پتانسیل فناوری پیشرفته نانوحباب را در پرداختن به چالش‌های جهانی آب بررسی کنند.
مشارکت مسئولان این شهر با شرکت مولیر مستقر در هاوتورن درست قبل از کریسمس اعلام شد و طی چند ماه، این شرکت سیستم ژنراتورهای نانوحباب خود را برای شروع پاکسازی آب مستقر کرد.
ژنراتورهای نانوحباب Titan NB6 این شرکت دارای واحدهای گردش نانوحباب در مقیاس صنعتی بوده که می‌تواند برای تصفیه ۲۴۰۰ گالن آن در دقیقه استفاده شود. براساس نتایج به دست آمده، فناوری نانوحباب در انتقال اکسیژن به آب بسیار کارآمد بوده، که باعث کاهش میزان فسفر آزاد در این دریاچه شده است و تاکنون تاثیر مثبتی بر کاهش میزان جلبک داشته است. شهردار این منطقه می‌گوید: «از طریق این همکاری مشترک، اقدامات مهمی برای بازگرداندن و حفظ اکوسیستم دریاچه انجام شده است. در ماه اول تصفیه آب دریاچه، وضوح آب به بالاترین سطح خود در چهار سال اخیر رسیده است و پس از چهار ماه، ۹۵ ٪ کاهش در ماده ارگانیک انباشته شده در پایین دریاچه دیده شده است.»
این برنامه بخشی از تلاش برای احیاء دریاچه بوده که بودجه ۲ میلیون دلاری توسط شورای شهر دریاچه السینور برای آن درنظر گرفته شده است. این سیستم برای اطمینان از تعادل زیست‌محیطی طولانی مدت در دریاچه آب شیرین است.
جلبک باعث محدودیت و ممنوعیت در بهره‌برداری از دریاچه شده و فعالیت‌های تفریحی منطقه را مختل نموده است. این دریاچه به وسعت ۱۲ کیلومتر مربع و عمق شش متر، یکی از دریاچه‌هایی است که به دلیل فعالیت‌های انسانی و کاهش بارش باران دستخوش تغییراتی شده است که فناوری‌نانوحباب توانسته تاثیر شگرفی در بهبود وضعیت آن داشته باشد. در سیستم‌های هوادهی سنتی دریاچه، مانند هوادهی مکانیکی، حباب‌های بزرگی ایجاد می‌شود که به سرعت به سطح آب می‌رسند. این سیستم‌ها در انتقال اکسیژن، به ویژه در لایه رسوبی کف دریاچه مؤثر نیستند. اما فناوری نانوحباب می‌تواند تا ۸۵ درصد راندمان انتقال اکسیژن را به دنبال داشته باشد. چنین حجم اکسیژن‌رسانی می‌تواند مانع گسترش جلبک‌ها شده و تجزیه مواد آلی را توسط باکتری‌ها و اکسیداسیون تسریع کند. همچنین شفافیت آب به بیشینه مقدار خود رسیده و اکوسیستم آبی شرایط سالم‌تری را تجربه می‌کند. این فناوری نانوحباب برای رشد آبزیان نیز مفید است.
