نانوذرات شکر مانند، می‌توانند مصرف داروی شیمی‌درمانی را کم کنند

بر اساس تحقیقات اخیر دانشگاه می سی سی پی، یک قاشق شکر ممکن است به کاهش مصرف داروهای شیمی‌درمانی کمک کند و می تواند عوارض جانبی مضر درمان سرطان را کاهش دهد.

با این حال، به جای یک قاشق شکر، محققان سعی کردند از گلیکوپلیمرها، پلیمرهای ساخته شده با قندهای طبیعی مانند گلوکز، برای پوشاندن ذرات ریز که داروهای ضدسرطان را مستقیماً به تومورها می‌رسانند، استفاده کنند. آن‌ها دریافتند که گلیکوپلیمرها به جلوگیری از چسبیدن پروتئین‌ها به نانوذرات کمک می‌کنند و پاسخ ایمنی بدن به درمان را کاهش می‌دهند؛ در نتیجه، بدن بهتر می‌توانست به درمان پاسخ دهد.

توماس ورفل، دانشیار مهندسی بیومدیکال می‌گوید: «قلب واقعی مشکل این است که داروهای سرطان به طور باورنکردنی سمی هستند. آن‌ها یک پنجره درمانی بسیار باریک دارند، به این معنی که دوزی که در آن کار می‌کنند بسیار نزدیک به دوزی است که در آن سمی می‌شوند. بنابراین به محض دریافت دوز کافی برای خلاص شدن از شر تومور، باعث ایجاد عوارض می‌شود. این همه سمیت، همه این اثرات خارج از هدف که شما نمی‌خواهید.

چرا این اتفاق می‌افتد؟ این اتفاق می‌افتد زیرا کسری از داروی سرطان به تومور سرطانی می‌رسد، در بیشتر موارد، بسیار کمتر از ۱٪ به تومور سرطانی می‌رسد؛ بیش از ۹۹٪ به جاهای دیگر بدن می‌رود.

نشت داروی سمی به سایر قسمت‌های بدن می‌تواند باعث بیماری‌های جدی مانند سرطان خون، واکنش‌های آلرژیک و حتی ایجاد سرطان‌های دیگر شود. با این حال، اگر تعداد بیشتری از داروی ضدسرطان به تومور برسد، این عوارض جانبی می‌تواند کاهش یابد.

نانوذرات یک گزینه موثر برای درمان سرطان هستند و می‌توانند داروها را مستقیماً به تومورها برسانند. اما پروتئین‌ها، از جمله آن‌هایی که پاسخ ایمنی را تحریک می‌کنند، تمایل دارند در اطراف نانوذرات جمع شوند و باعث می‌شوند بدن درمان را به عنوان یک مهاجم خارجی نشان دهد.

کنت هولوگالا و همکارانش به تازگی نتایج تحقیقی را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد می‌توان با استفاده از یک پوشش قند مانند روی نانوذرات، داروی ضدسرطان را بهبود بخشید. هولوگالا می‌گوید: «PEG (پلی اتیلن گلیکول) در ۳۰ سال گذشته استاندارد طلایی برای محافظت از این ذرات در برابر این اتفاق بوده است. هنگامی که برای اولین بار استفاده می‌شود، بسیار خوب عمل می‌کند. اما پس از اولین بار، سیستم ایمنی بدن می‌تواند دارو را به سرعت تشخیص داده و آن را به عنوان ذره خارجی علامت‌گذاری کند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، دارو نمی‌تواند به تومور برسد و کار کند.»

به گفته محققان، گلیکوپلیمرها چنین مشکلی ندارند. وی می‌افزاید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که نانوذراتی که ما استفاده می‌کنیم به طور قابل‌توجهی پاسخ‌های ایمنی ناخواسته را کاهش می‌دهند و در عین حال تحویل دارو را هم در مدل‌های سلولی و هم در مدل‌های حیوانی به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهند.»