به تازگی یک ماده جدید پلیمری ارائه شده که می‌توان از آن برای ذخیره سازی داده با چگالی بالا استفاده کرد. این پلیمر با قابلیت بازیافت، هم حافظه‌ها بالاتری دارد و هم به دلیل امکان بازیافت، اثرات محیط‌زیستی آن کمتر از مواد رایج است.
هارد دیسک و حافظه‌ها را می‌توان با پلیمر ساخت!
این پلیمر کم‌هزینه داده‌ها را به‌عنوان فرورفتگی‌ها در خود ذخیره می‌کند و یک کد کوچک در الگوهای روی سطح خود ایجاد می‌کند که اندازه تورفتگی‌ها نانومتری است. چنین معماری نوید ذخیره‌سازی اطلاعات بیشتری نسبت به هارد دیسک معمولی را می‌دهد.
اطلاعات موجود در این پلیمر جدید آزمایشگاه چالکر دانشگاه فلیندرز، را می‌توان در عرض چند ثانیه با انفجارهای کوتاه گرمایی پاک کرد و آن‌ها را چندین بار مورد استفاده مجدد داد.
جزئیات مربوط به این کار در قالب مقاله‌ای با عنوان Probe-Based Mechanical Data Storage on Polymers Made by Inverse Vulcanization در نشریه Advanced Science به چاپ رسیده است.
ابیگیل مان، از محققان این پروژه می‌گوید: «این تحقیق پتانسیل استفاده از پلی‌سولفیدهای ساده و تجدیدپذیر را در ذخیره‌سازی داده‌های مکانیکی باز می‌کند، که جایگزینی با مصرف انرژی کمتر، چگالی بالاتر و پایدارتر برای فناوری‌های فعلی است.»
این پلیمر از مواد ارزان قیمت، گوگرد و دی‌سیکلوپنتادین ساخته شده، از یک میکروسکوپ نیروی اتمی و یک ابزار کاوشگر برای ایجاد و خواندن فرورفتگی‌ها استفاده می‌کند.
پروفسور جاستین چالکر، نویسنده ارشد مقاله مربوط به این پروژه، می‌گوید که این توسعه آخرین نمونه از پلیمرهای عصر جدید است که قادر به ایجاد تفاوت در طیف گسترده‌ای از صنایع خواهد بود. پروفسور چالکر می‌افزاید: «عصر داده‌های بزرگ و هوش مصنوعی به طور فزاینده‌ای تقاضا برای راه‌حل‌های ذخیره‌سازی داده‌ها را افزایش می‌دهد. راه‌حل‌های جدیدی برای نیازهای رو به رشد محاسباتی و ذخیره‌سازی داده‌ها در عصر اطلاعات مورد نیاز است.»
با استفاده از این روش، تیم دانشگاه فلیندرز چگالی ذخیره‌سازی داده‌ها را نسبت به درایوهای هارد دیسک معمولی افزایش دادند.
این روش اجازه می‌دهد تا نوشتن، خواندن و پاک کردن داده‌ها بارها تکرار شود، که در محاسبات و ذخیره داده‌ها مهم است. مفهوم ذخیره‌سازی داده‌ها به صورت تورفتگی روی سطح مواد قبلاً توسط غول‌های محاسباتی مانند IBM، LG Electronics و Intel مورد بررسی قرار گرفته است. در حالی که این راهبرد ذخیره‌سازی داده‌های مکانیکی بسیار امیدوارکننده بوده، اما نیاز به انرژی بالا، هزینه قابل توجه و پیچیدگی‌های مواد ذخیره‌سازی داده، برخی از موانع تجاری‌سازی این فناوری بوده است.
دکتر پانکاج شارما و دکتر کریستوفر گیبسون می‌گویند که این پلیمر با ساختار فیزیکی منحصر به فرد خود به نیروی مکانیکی اجازه می‌دهد داده‌ها را از طریق یک تورفتگی رمزگذاری کند؛ ساختار شیمیایی آن امکان سازماندهی مجدد سریع پلیمر را پس از گرم شدن برای پاک کردن آن تورفتگی فراهم می‌کند. این ویژگی‌ها چالش‌ها پیشین در مسیر استفاده از فناوری فرورفتگی را برطرف می‌کند.
