یک جراح اعصاب در موسسه عصب‌شناسی Methodist (NI) اولین کسی است که برای نشان‌گذاری نانولوله‌ها توسط نقاط کوانتومی از یک روش مبتنی بر آنزیم استفاده کرده است. این روش این امکان را برای محققان فراهم می‌آورد که به نحو بهتری نانولوله‌های کربنی تک‌دیواره را مشاهده کنند.
توانایی این نوع نشان‌گذاری این امکان را فراهم می‌آوردکه بتوان از نانولوله‌ها، نانوماشین‌ها، یا هر ابزار نانومقیاس نوری دیگری در تحقیقات بیوپزشکی استفاده کرد. یکی از کاربردهای عملی این روش می‌تواند شامل رهاسازی دقیق داروها درون سلولهای سرطانی بدون آلوده نمودن سلولهای اطراف باشد.
نشان‌گذاری نانولوله‌ها به روش مبتنی بر آنزیم
جراح اعصاب در مؤسسه عصب‌شناسی Methodist (NI) اولین کسی است که برای نشان‌گذاری نانولوله‌ها توسط نقاط کوانتومی از یک روش مبتنی بر آنزیم استفاده کرده است. این روش این امکان را برای محققان فراهم می‌آورد که نانولوله‌های کربنی تک‌دیواره را به نحو بهتری مشاهده کنند.
توانایی این نوع نشان‌گذاری موجب می‌شود که بتوان از نانولوله‌ها، نانوماشین‌ها، یا هر ابزار نانومقیاس نوری دیگری در تحقیقات بیوپزشکی استفاده کرد. یکی از کاربردهای عملی این روش می‌تواند شامل رهاسازی دقیق داروها درون سلولهای سرطانی بدون آلوده نمودن سلولهای اطراف باشد.
دکتر دیوید باسکین (David Baskin) جراح اعصاب در مؤسسه عصب‌شناسی Methodist (NI) و همکارانش یافته‌های این تحقیق را در شماره مارس ۲۰۰۶ نشریه BioTechniques به چاپ رسانده‌اند.
دکتر باسکین و دکتر دیدنکو از یک آنزیم برای ایجاد پیوند جهت اتصال نانوبلورهای نیمه‌هادی یا نقاط کوانتومی به نانولوله‌ها استفاده کردند. چون نانولوله‌ها نور را جذب می‌کنند، بنابراین دیده نمی‌شوند. محققان سعی کرده‌اند راهی پیدا کنند که این نانولوله‌ها درون موجود زنده دیده شوند. ویژگی جذب نور نانولوله‌ها با استفاده از نقاط کوانتومی از بین می‌رود.
دکتر باسکین می‌گوید: ”از طریق اتصال این نقاط کوانتومی به شکل دانه‌های یک رشته، ما این توانایی را داریم که ده‌ها، صدها، و یا هزاران رشته را به همدیگر متصل نموده، نانوماشین‌هایی را به وجود آوریم که می‌توانند به عنوان یک روبشگر عمل نمایند. این نانوماشین‌ها به محققان این امکان را می‌دهند که نگاه جدیدی به سلول‌ها، پروتئین‌ها، و مولکول‌های DNA داشته باشند.“
زمانی که نانولوله‌ها فلورسانس باشند، می‌توانند با میکروسکوپ مشاهده شوند و این امر امکان ساخت ابزارهای نانومقیاس را فراهم می‌آورد. دکتر باسکین می‌گوید: “ما در مورد امکان توسعه یک روزه روبشگرهایی برای تحقیقات زیست پزشکی، محاسبات کوانتومی، و حتی امکان ایجاد اینترنت کوانتومی صحبت می‌کنیم. این یک پیشرفت بزرگ در دنیای علم نانو خواهد بود.“
این محققان علاوه بر این تحقیقات، با مرحوم دکتر ریچارد اسمالی برنده جایزه نوبل، که باکی‌بال‌ها را توسعه داد، کار کرده‌اند. این تحقیقات بر روی دستکاری نانولوله‌های کربنی جهت ایجاد روبشگرهای فلورسانس تمرکز داشت که هیچ محقق دیگری تاکنون چنین کاری را انجام نداده است. دکتر باکسینی، دکتر دیدنکو و دکتر اسمالی راهی برای پیچیدن محکم یک ماده پلیمری اطراف یک نانولوله (همانند قرقره نخ) پیدا نمودند تا از این طریق یک نانولوله را نشان‌گذاری نمایند. این کار منجر به ایجاد یک روبشگر فلورسانس شده و باعث شد تا بتوان نانولوله‌های منفرد را توسط میکروسکوپ فلورسانس مشاهده کرد. این مقاله را می‌توان در نشانی زیر پیدا کرد: Nano Letters; 2005, Vol. 5, No. 8.
