Kamalesh Sirkar از روشی در شیرین‌سازی آب استفاده کرده است، که همان – جداسازی غشایی – با حدود ۲۰ سال قدمت می‌باشد. محصولی که به این ترتیب به دست می‌آید آب خالصی است که با اطمینان خاطر می‌توان نوشید.
ساخت دستگاه‌های آب شیرین کن مبتنی بر نانوالیاف
بر خلاف گزارش‌های اخیر رسانه‌ها درباره بحران آب، متخصصان اعلام داشته‌اند در زمین آب آشامیدنی و کشاورزی به اندازه کافی برای همه وجود دارد، اما به دلیل سوء مدیریت‌ها و محدودیت منابع و تغییرات زیست محیطی، حدود یک پنجم جمعیت جهان همچنان از کمبود آب و دسترسی نداشتن به منابع قابل اطمینان آب آشامیدنی رنج می‌برند. این یافته‌ها بر اساس گزارش شماره دوی سازمان ملل از توسعه منابع آبی جهان است که در مقاله‌ای با عنوان توزیع آب باید بهبود یابد، در مارس ۲۰۰۵ منتشر شده است. نکته دیگر آن است که شیرین‌سازی نمی‌تواند مشکل کم‌آبی را حل کند اما می‌تواند به عنوان کمکی در این زمینه به شمار آید.
روشی که کامالش سایکار در شیرین‌سازی آب به کار برده است، همانند جداسازی غشایی است که حدود ۲۰ سال قدمت دارد. در این روش آب شور داغ را روی ورقه نازکی از ماده‌ای به نام غشاء که سوراخ‌های ریزی به نام نانوحفره دارد می‌ریزند. این حفره‌ها آنقدر کوچک‌اند که تنها بخار می‌تواند از آنها عبور کند و آب، مایع، نمک‌ها و موارد معدنی دیگر در پشت این غشاء می‌مانند. در طرف دیگر این غشاء محفظه‌ای از آب سرد قرار دارد که بخار با عبور از این محفظه آب سرد، کندانس شده و دوباره به مایع تبدیل می‌شود. محصولی که به این ترتیب به دست می‌آید آب خالصی است که با اطمینان خاطر می‌توان نوشید.
ابزاری که سایکار برای این روش به کار برده، دستگاهی مستطیل شکل است که مجموعه‌ای از غشاء‌های الیاف مانند توخالی دارد و مایع به طور عرضی در آن جریان می‌یابد. این غشاءها به صورت هزاران لوله به شکل تار مو در آمده، سپس آنها را به صورت بسته‌هایی داخل یک جعبه قرار می‌دهند.
البته اصول اولیه طرز کار این دستگاه همانند جداسازی‌های غشایی معمولی است که بخار آب داغ با عبور از محفظه‌های آب سرد مجدداً به صورت آب خالص درمی‌آید.
در شکل، نمونه آزمایشی از دستگاه آب شیرین‌کن سایکار نشان داده شده است. در قسمت وسط، دسته‌ای از هزاران لوله توخالی شبیه تار مو قرار دارد. جداره این لوله‌ها را هم غشاءهایی با نانوحفره‌های کوچک تشکیل می‌دهد.
