درمان سرطان‌ با نانوکپسول‌ها

تومورهای سرطانی می‌توانند با تولید پروتئینی در غشای خود، در برابر داروها مقاوم شده و روش‌های درمانی را با شکست مواجه کنند. این پروتئین با نام P-glycoprotein قادر است داروهای ضد سرطانی را قبل از اینکه بتواند تأثیری بر سلول بگذارند، از درون سلول سرطانی به بیرون پمپ کند. نانوذرات ویژه‌ای شناخته شده‌اند که قادرند بر این قدرت مقاوم شوندگی سلول‌های سرطانی غلبه کرده و داروهای ضدسرطانی را از طریق پمپ‌های موجود روی این پروتئین به درون سلول پمپ ‌کنند.
محققان فرانسوی موفق به ارائه یک رهاساز دارویی شده‌اند که هم توانایی رهایش دارو، درون سلول سرطانی را دارد و هم مانع تولید P- glycoprotein می‌گردد.
کلید طلایی این نانوکپسول یک چربی پلیمری به نام پلی اتیلن گلیکول-۶۰۰ – هیدورکسی استارات (PEG – HS) است، که با قرار گرفتن بر سطح نانوکپسول آن را قابل انحلال در آب کرده و باعث می‌شود این نانوکپسول توسط سیستم ایمنی سلول سرطانی شناسایی نشده و به راحتی وارد سلول شود. نکته جالب توجه این است که زمانی که نانوکپسول وارد سلول می‌شود، پوششPEG – HS از آن جدا می‌شود و این پلیمر آزاد مانع تولید P- glycoprotein درون سلول می‌شود. PEG–HS به عنوان یکی از اجزای داروهای تزریقی کاربرد وسیعی دارد و بی‌خطر بودن آن برای سلامتی انسان به اثبات رسیده است. این پلیمر خارج از محیط سلول هیچ اثری بر P- glycoprotein ندارد.
با توجه به خاصیت جالب توجه PEG–HS، نانوکپسول‌های لیپیدی دارای روکش PEG-HS با فرمولاسیون‌های خاصی مانند etoposide به عنوان داروی ضدسرطان معرفی می‌گردند؛ از این نانوکپسول‌ها در درمان سرطان بیضه و گونه‌ای از سرطان‌های ریه استفاده می‌شود، و ویژگی آنها از بین بردن مقاومت تومور در برابر داروها است.
در ادامه، این گروه تحقیقاتی نانوکپسول پوشش‌دار را روی نوع دیگر از سلول‌های عصبی معروف به glioblastoma آزمایش کردند؛ نتایج آزمایش حاکی از این است که نانوکپسول‌های کوچک‌تر مؤثرتر از نانوکپسول‌های بزرگ‌تر بوده، ولی همه انواع آنها باعث از بین رفتن تومورهای سرطانی می‌شوند.
آزمایش بعدی روی نوعی دیگر از سلول‌های مغز، با نام astrocyte ، نشان داد که سمیت دارو و تأثیر منفی آن بر سلول‌های مغز کاهش یافته است.