برخی میکروب‌ها قادرند در برابر تابش‌های رادیواکتیو و محیط‌های سمی از خود مقاومت نشان دهند. این میکروب‌ها با توسعه مکانیسم‌های مقاوم‌سازی در برابر سم، می‌توانند بدون آسیب‌دیدن در این محیط‌ها مقاومت داشته باشند.
مقاومت باکتری‌ها در برابر تابش‌های رادیواکتیو به کمک نانوذرات فلزی
برخی میکروب‌ها قادرند در برابر تابش‌های رادیواکتیو و محیط‌های سمی از خود مقاومت نشان دهند. این میکروب‌ها با توسعه مکانیسم‌های مقاوم‌سازی در برابر سم، می‌توانند بدون آسیب‌دیدن در این محیط‌ها مقاومت داشته باشند.
این دسته از مکانیسم‌ها نه فقط به دلیل اهمیت آنها برای دانشمندان جهت فعالیت‌های درمانی، بلکه به خاطر کاربردهای آنها در زیست‌فناوری مورد توجه قرار گرفته‌اند. دانشمندان آلمانی موفق به تهیه نانوذرات منظم و پایدار پالادیم (Pd) شدند، که حاصل فعالیت‌های یک باکتری در پسماندهای آلوده به اورانیوم جهت زنده ماندن است. این ذرات باعث بهبود فعالیت‌های کاتالیستی و برخی دیگر از خواص فیزیکی شده‌اند و می‌توان از آنها در نانوکاتالیست‌ها و نانوحسگرها استفاده کرد.
در سال ۱۹۹۷، یک تیم زیست‌شناسی از موسسه رادیو شیمی (FZR) در شهر Dresden آلمان موفق به کشف میکروبی به نام Bacillus Sphaericus JG-A12 در پسماندهای یک محل استخراج اورانیوم شدند. JG-A12 ظرفیت اتصال به مقدار زیادی فلز را دارد. همین خاصیت باعث گردیده، که این میکروب دارای عامل محافظ در برابر پرتوهای رادیو هسته‌ای و همچنین فلزات سنگین می‌باشد. محققان شروع به مطالعه برهمکنش آکتینیدها (فلز رادیواکتیو با عدد اتمی ۸۹ در جدول تناوبی) با سطح مولکول‌های زیستی موجود در JG-A12 کردند، این مولکول‌های زیستی موجود در این میکروب با اتصال انتخابی به مقادیر بسیاری از فلزات سمی، پروتئین موجود در سطح خارجی این میکروب را (S-layer) از گزند اثرات سمی اورانیوم مصون دارند. S-Layer ساختاری از سطح بیرونی باکتری است که از شبکه‌های پروتئینی منظمی تشکیل شده و روی تمام سلول را می‌پوشاند. حفره‌های موجود در سطح این شبکه تنها چند نانومتر قطر دارند.
دکتر Sonja Selenska-Pobell مدیر این گروه می‌گوید: هر چند ویژگی‌های JG-A12 به ما این توانایی را داد که از S-layers به عنوان الگوی آلی خودآرا برای سنتز آرایه‌های نانوخوشه‌های فلزات سنگین استفاده کنیم، ولی با این حال اطلاعات ما از نقطه نظر مولکولی درباره برهمکنش فلز- پروتئین و همچنین تأثیر آنها بر یک ساختار ثانوی بسیار کم بود.
Sellenska Pobell و همکارانش در آخرین کار خود تحت عنوان:
“Secondary Structure and Pd(II) Coordination in S-Layer Proteins from Bacillus sphaericus Studied by Infrared and X-Ray Absorption Spectroscopy”
محل‌‌هایی روی پروتئین S-layer میکروب JG-A12 قرار دادند که می‌تواند با فلزات، کمپلکس ایجاد کند.
