بنا به گفته محققان دانشگاه Delaware برخی از مایعات دارای اجزای زیستی می‌توانند خونریزی زخم‌ها را در چند ثانیه متوقف کنند، که می‌تواند تأثیر شگرفی در پزشکی داشته باشد. زمانی که این مایع، ساخته شده از اجزاء پروتئینی به نام پپتیدها، روی زخم‌های باز قرار می‌گیرد، پپتیدها به شکل یک ژل محافظ نانومقیاس خودآرایی کرده و با پوشاندن سطح زخم خونریزی را متوقف می‌کند. زمانی که زخم بهبود یافت، این ژل غیرسمی به اسیدهای آمینه تبدیل شده و سلول‌های بدن می‌توانند با استفاده از آنها به عنوان بلوک‌های سازنده، بافت را ترمیم کند.
انعقاد سریع خون با نانومواد
بنا به گفته محققان دانشگاه Delaware برخی از مایعات دارای اجزای زیستی می‌توانند خونریزی زخم‌ها را در چند ثانیه متوقف کنند، که می‌تواند تأثیر شگرفی در پزشکی داشته باشد. زمانی که این مایع، ساخته شده از اجزاء پروتئینی به نام پپتیدها، روی زخم‌های باز قرار می‌گیرد، پپتیدها به شکل یک ژل محافظ نانومقیاس خودآرایی کرده و با پوشاندن سطح زخم خونریزی را متوقف می‌کند. زمانی که زخم بهبود یافت، این ژل غیرسمی به اسیدهای آمینه تبدیل شده و سلول‌های بدن می‌توانند با استفاده از آنها به عنوان بلوک‌های سازنده، بافت را ترمیم کند.
Rutedge Elis Behnke محقق بخش علوم شناسایی و مغز دانشگاه MIT، می‌گوید: ما راه بندآوردن خونریزی در کمتر از ۱۵ ثانیه را یافته‌ایم. این کار می‌تواند انقلابی در کنترل خونریزی به پا کند. این اولین باری است که فناوری نانو جهت درمان یک رگ آسیب دیده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اکنون روش‌های مؤثر زیادی برای ترمیم رگ زخم خورده بدون آسیب‌رساندن به آن شناخته نشده است. سالانه بیش از ۵۷ میلیون آمریکایی جراحی می‌شوند و بیش از ۵۰ درصد از زمان این جراحی‌ها صرف کنترل خونریزی می‌شود. ابزارهای فعلی جهت بندآوردن خون شامل گیره‌ها، فشار، اسفنج، وسیله سوزاندن زخم، منقبض کننده رگ‌های خونی می‌باشد.
در آزمایشات انجام شده روی موش‌های خانگی و صحرایی، محققان دانشگاه MIT و HKU مایعی شفاف دارای پپتیدهای کوتاه را روی زخم‌های مختلفی در بافت‌های مغز، شش، پوست، نخاع و روده به کار بردند.
Behnke: نویسنده اصلی مقاله، می‌گوید: در بسیاری از این موارد، توانستیم فوراً خونریزی را بند آوریم. این محققان همچنین یک مایع مشابه روی موش‌های صحرایی آزمایش کرده‌اند که موجب بازگشت بینایی به طور جزئی در آنها شده است. در این جا پپتیدهای خودآرا به عنوان ماتریکس درونی عمل کرده و موجب رشد مجدد سلول‌های مغزی گردیده است. آنها در حین جراحی روی مغز، پی به توانایی پاره‌ای از پپتیدها در بندآوردن خون بردند.
وی پیش‌بینی می‌کند این مواد می‌تواند در طول جراحی کاربرد مؤثری داشته باشد. این روش سریع و قابل اعتماد، در حین جراحی امکان دسترسی و دید بهتر را فراهم می‌سازد. همچنین Behnke زمان مورد نیاز برای انجام جراحی می‌تواند تا ۵۰ درصد کاهش یابد.
برخلاف روش‌های رایج بندآوردن خونریزی، این مواد جدید می‌توانند در محیط مرطوب مورد استفاده قرار گیرند. مطابق آزمایشات انجام شده این مواد بر خلاف عوامل دیگر سیستم ایمنی بدن را تحریک نمی‌کنند. مکانسیم اصلی عملکرد محلول هنوز ناشناخته است، محققان معتقدند پپتیدها با ماتریکس سلول‌های محاط کننده زخم برهمکنش ایجاد می‌کنند.
نتایج این کار در نشریه Nanomedicine به چاپ رسیده است.
