انعقاد سریع خون با نانو مواد

بنا به گفته محققان دانشگاه Delaware برخی از مایعات دارای اجزای زیستی می‌توانند خونریزی زخم‌ها را در چند ثانیه متوقف کنند؛ این امر می‌تواند تأثیر شگرفی در پزشکی داشته باشد. زمانی که این مایع ساخته شده از اجزای پروتئینی به نام پپتیدها، روی زخم‌های باز قرار می‌گیرد، پپتیدها به شکل یک ژل محافظ نانومقیاس خودآرایی کرده، با پوشاندن سطح زخم خونریزی را متوقف می‌کند. با بهبود یافتن زخم، این ژل غیرسمی به اسیدهای آمینه تبدیل می‌شود و سلول‌های بدن با استفاده از آنها به عنوان بلوک‌های سازنده، بافت را ترمیم می‌کند.
Rutedge Elis Behnke، ‌محقق بخش مغز و اعصاب دانشگاه MIT، می‌گوید:”ما راه بند آوردن خونریزی در کمتر از ۱۵ ثانیه را یافته‌ایم. این کار می‌تواند در کنترل خونریزی انقلابی به پا کند. این اولین باری است که فناوری‌نانو جهت درمان یک رگ آسیب دیده مورد استفاده قرار می‌گیرد”.
اکنون برای ترمیم رگ زخم خورده بدون آسیب‌رساندن به آن، روش‌های مؤثر زیادی شناخته نشده است. سالانه بیش از ۵۷ میلیون آمریکایی جراحی می‌شوند و بیش از ۵۰ درصد از زمان این جراحی‌ها صرف کنترل خونریزی می‌شود. ابزارهای فعلی برای بند آوردن خون شامل گیره‌ها، فشار، اسفنج، وسیله سوزاندن زخم و منقبض کننده رگ‌های خونی است.
در آزمایش‌های انجام شده روی موش‌های خانگی و صحرایی، محققان دانشگاه MIT و HKU مایعی شفاف دارای پپتیدهای کوتاه را روی زخم‌های مختلفی در بافت‌های مغز، شش، پوست، نخاع و روده بکار بردند.
Behnke، نویسنده اصلی مقاله، می‌گوید: “در بسیاری از این موارد، توانستیم فوراً خونریزی را بند آوریم”.
این محققان در تحقیق قبلی خود مایعی مشابه را روی موش‌های صحرایی آزمایش کرده‌اند که بینایی را بطور جزئی به آنها بازگرداند. در اینجا پپتیدهای خودآرا به عنوان ماتریکس درونی عمل کرده و موجب رشد مجدد سلول‌های مغزی گردیده است. آنها در حین جراحی روی مغز، پی به توانایی پاره‌ای از پپتیدها در بند آوردن خون بردند.
وی پیش‌بینی می‌کند این مواد می‌تواند در طول جراحی کاربرد مؤثری داشته باشد. این روش سریع و قابل اعتماد، در حین جراحی امکان دسترسی و دید بهتری را فراهم می‌سازد. همچنین به گفته او زمان مورد نیاز برای انجام جراحی می‌تواند تا ۵۰ درصد کاهش یابد.
برخلاف روش‌های رایج بند آوردن خونریزی، این مواد جدید می‌توانند در محیط مرطوب نیز مورد استفاده قرار گیرند. مطابق آزمایش‌های انجام شده این مواد بر خلاف عوامل دیگر سیستم ایمنی بدن را تحریک نمی‌کنند. سازوکار اصلی عملکرد محلول هنوز ناشناخته است، محققان معتقدند پپتیدها با ماتریکس سلول‌های محاط‌کننده زخم، برهمکنش ایجاد می‌کنند.
نتایج این کار در نشریه Nanomedicine به چاپ رسیده است