نانولوله‌های کربنی خالص و اولین آزمایش درون بدن موجود زنده

محققان دانشگاه رایس و مرکز سرطان‌ اندرسون (M. D. Anderson Cancer Center) در دانشگاه تگزاس نشان دادند که نانولوله‌های کربنی تزریق شده به جریان خون حیوانات آزمایشگاهی، اثرات ضد سلامت سریعی ندارند و پیش از آن که توسط کبد دفع شوند به مدت بیش از یک ساعت دربدن باقی می‌مانند.
این نتایج از اولین مطالعه روی نانولوله‌های کربنیِ اصلاح نشده به صورت شیمیایی، در درون بدن حیوانات، حاصل شده است. این نانومواد، بسیاری از محققان را امیدوار کرده است تا در تشخیص و درمان بیماری‌ها از آنها استفاده کنند.
رئیس گروه مزبور، بروس وایسمن (Bruce Weisman) که یک استاد شیمی است، در این باره می‌گوید: ما از دوازده عضو نمونه‌برداری کرده‌ایم و تنها در کبد میزان قابل توجهی نانولوله یافت شد. کبد به طور طبیعی داروها و سایر مواد خارجی را از خون دفع می‌کند و بنابراین نتیجه حاصل شده کاملاً قابل انتظار است.
پس از گذشت ۲۴ ساعت از زمان تزریق نانولوله‌ها، مقداری از آنها در کلیه‌ها که دیگر عضو معمول دفع داروها هستند،‌ ردیابی شدند. در سایر بافت‌های بدن، آثاری از نانولوله‌ها مشاهده نشد. نانولوله‌ها خواص نوری و شیمیایی یگانه‌ای دارند و همین امر آنها را برای محققان زیست‌پزشکی بسیار جذاب می‌سازد.
عضو دیگر گروه، پروفسور استیون کیورلی (Steven Curley) که یک جراح تومور و رئیس بخش جراحی تومور معده و روده مرکز اندرسون است در این باره می‌گوید: نتایج اولیه برای محققانی که علاقه‌مند به استفاده از نانولوله‌های کربنی درفعالیت‌های زیست‌پزشکی هستند، امیدوار کننده است. به خصوص، تحت تأثیر قرار نگرفتن اثر فلورسانت در این فعالیت‌ها، ما را بسیار خوشحال کرد زیرا این امر ردیابی نانولوله‌ها را آسان‌تر می‌سازد و دری به روی کاربرهای درمانی و تشخیصی جدید می‌گشاید.
در مطالعه اولیه‌ای که درسال ۲۰۰۲ توسط وایسمن و همکارانش در دانشگاه رایس انجام گرفت و مرحوم پروفسور ریچارد اسمالی در آن شرکت داشت، دیده شد که نانولوله‌ها نورفلورسانس و یا مادون قرمزِ نزدیک، از خود منتشر می‌کنند. از آنجایی که نور مادون‌قرمزِ نزدیک بدون هیچ گونه آسیبی از بدن عبور می‌کند، محققان مایلند تا از نانولوله‌های کربنی در تشخیص و درمان غیرتهاجمی بیماری‌هایی مثل سرطان و تصلب شریان استفاده کنند. در مطالعه کنونی وایسمن، و همکارانش، نانولوله‌های کربنی تک دیواره محلول در آب را به حیوانات آزمایشگاهی تزریق کردند. نانولوله‌های مزبور در حالی که پوشش زیست‌سازگار آنها توسط پروتئین‌های خون برداشته شده بود، در درون بدن حیوانات از خود نور فلورسانس ساطع کردند. این محققان از خاصیت فلورسانس مذبور به منظور ردیابی نانولوله‌ها در خون و تصویربرداری از آنها در بافت‌ها در زیر میکروسکوپ، استفاده کردند.
یکی از این محققان می‌گوید که اسمالی، کمی قبل از فوتش در سال ۲۰۰۵، در همین زمینه چندین پروژه‌ را پی‌ریزی کرد. در یکی از آنها، هم‌اکنون محققان روی روش‌هایی که نانولوله‌های تزریقی را مدت زمان بیشتری در بدن و خون نگه دارند، مشغول به تحقیق می‌باشند. در اثر این امر می‌توان عضوهای خاصی را به راحتی هدف قرار داد. در پروژه‌ای دیگر محققان روی رفتار نانولوله‌ها در یک چرخه طولانی حضور در بدن و تأثیرات آنها بر حیوانات آزمایشگاهی مشغول به تحقیق می‌باشند.
این تحقیق در نسخه آن‌لاین هفتگی Proceeding of the National Academy of Sciences قابل مشاهده است.