بازسازی مجدد سلولهای عصبی بدن باعث کاهش قابل توجه عوارض ناشی از صدمات و بیماریهای مختلف می‌شود. در کنفرانس NSTI نانوتک که اخیرا برگزار شد چندین روش جهت این منظور معرفی شدند.
امکان بازسازی مجدد سلولهای عصبی به کمک نانوپزشکی
| بازسازی مجدد سلولهای عصبی بدن باعث کاهش قابل توجه عوارض ناشی از صدمات و بیماریهای مختلف می‌شود. در کنفرانس NSTI نانوتک که اخیرا برگزار شد چندین روش جهت این منظور معرفی شدند. در اولین روش که در دانشگاه میامی توسعه یافته است محققان نشان دادند که به کمک نانوذرات مغناطیسی می‌توان کشش مکانیکی ایجاد کرد که خود باعث تحریک رشد و طویل‌شدن آکسون سلولهای سیستم عصبی می‌شود. در دومین روش که در دانشگاه کالیفرنیا به انجام رسیده است از نانوفیبرهای ردیف شده که حاوی یک یا چند نوع فاکتور رشد بودند برای ایجاد شبکه‌ای زیست‌فعال جهت رشد سلولهای عصبی استفاده شد. این نکته آشکار شده است که سلولهای آسیب دیده در سیستم عصبی مرکزی بازسازی و ترمیم نمی‌شوند و علت آن هم هنوز مشخص نیست. سلولهای بالغ سیستم عصبی مرکزی توانایی ذاتی ترمیم سریع آسیبها را ندارند بعلاوه که محیط پیرامون این سلولهای دارای خاصیت مهارکنندگی رشد سلولها می‌باشد. یکی از محققان در خصوص روش اول گفت که اگرچه روش مذبور در مراحل اولیه تحقیقاتی است ولی امید است در آینده کاربردهای چشمگیری در درمان ضایعات نخاعی بیابد. در مطالعه دوم بر آسیبهای سیستم عصبی محیطی که بر زندگی ۸/۲% از بیماران تاثیرگذار است و معمولا هم باعث ناتوانی افراد می‌شوند تمرکز شده است. از آنجا که سیستم عصبی محیطی پیامها را بین مغز و سایر نواحی بدن جابجا می‌کند، آسیب آن منجر به از دست رفتن حس و فعالیت حرکتی شخص می‌شود. در حالت عادی اگر فاصله بین سلولهای عصبی بیش از یک میلیمتر شد این سلولها قادر به ترمیم این ضایعات نیستند و اگر هم بازسازی نشوند فلج حسی و حرکتی دائم ایجاد می‌شود. در حال حاضر موفق‌ترین روش درمان این نوع ضایعات، برداشتن قسمتی از بافت عصبی سالم از قسمت دیگری از بدن به منظور برقراری پلی بین دو ناحیه جدا شده می‌باشد. این قسمت به عنوان راهنمایی برای سایر فیبرهای عصبی به منظور عبور از این شکاف ایجاد شده، عمل می‌نماید. با این حال این روش مشکلاتی همچون از بین رفتن عملکرد بافت دهنده پیوند، جراحی‌های متعدد و در دسترس‌نبودن همیشگی یک پیوند عصبی مناسب دارا می‌باشد. تاکنون پیونددهنده‌های عصبی مصنوعی متعددی ساخته شده‌اند ولی هیچ‌کدام بهتر از همان پیوند طبیعی عمل نمی‌کنند و قادر به ارتباط دادن شکافهای بیش از ۴ سانتیمتر نمی‌باشند. |
