بهبود کارایی توالی‌سنجی DNA توسط نانوذرات طلا

ثابت شده است نانوذرات طلا که قبلاً به عنوان کاتالیزورهای شیمیایی و عوامل فلورسانس به کار رفته‌اند، می‌توانند کارایی توالی‌سنجی DNA را بهبود بخشند. یک تیم تحقیقاتی چینی کشف کرده است که اضافه کردن نانوذرات طلا به یک بستر پلیمری قابلیت آن را در جداسازی DNA توسط الکتروفورز موئین (CE) افزایش می‌دهد.

ثابت شده است نانوذرات طلا که قبلاً به
عنوان کاتالیزورهای شیمیایی و عوامل فلورسانس به کار رفته‌اند، می‌توانند
کارایی توالی‌سنجی DNA را بهبود بخشند. یک تیم تحقیقاتی چینی کشف کرده است
که اضافه کردن نانوذرات طلا به یک بستر پلیمری قابلیت آن را در جداسازی DNA
توسط الکتروفورز موئین (CE) افزایش می‌دهد. طلا یک ماده جالب و انطباق‌پذیر
در تحقیقات مربوط به فناوری نانو می‌باشد. با وجودی که طلا به شکل توده‌ای
یک ماده کاملاً غیرفعال است، اما در مقیاس نانو ویژگی‌های غیرقابل انتظاری
از خود نشان می‌دهد. این امر باعث شده است که نانوذرات طلا در محدوده وسیعی
از کاربردها از جمله تصویربرداری پزشکی و تولید مواد شیمیایی آلی به کار
رود.
متخصصان شیمی تجزیه علاقه‌مند هستند بدانند که آیا اضافه کردن نانوذرات طلا
به بسترهای پلیمری مورد استفاده در الکتروفورز موئین می‌توانند موجب بهبود
ویژگی‌های جداکنندگی آنها شود یا خیر. پاسخی که تاکنون به دست آمده است،
مثبت بوده است. در سال ۲۰۰۳ شیمی‌دان‌های دانشگاه ملی تایوان نشان دادند که
یک بستر پلیمری حاوی نانوذرات طلا در جداسازی DNA دورشته‌ای بسیار موثرتر
عمل می‌کند. حالا محققان دانشگاه علوم و فناوری چین نشان داده‌اند که همین
امر در مورد تک‌رشته‌های DNA نیز صادق است. وجود چنین بسترهای کارای مورد
استفاده در الکتروفورز موئین برای توالی‌سنجی تک‌رشته‌های DNA که تفاوت
آنها تنها در یک باز می‌باشد، ضروری است. در حال حاضرپلیمرهای غیرژلی
همانند پلی آکریل‌آمید از جمله بسترهای معمول مورد استفاده در CE برای
جداسازی رشته‌های DNA هستند. آنها کشف کردند که کارایی کارایی پلیمرهای با
وزن مولکولی پایین همراه با نانوذرات طلا در جداسازی رشته‌های DNA بیشتر از
کارایی همان مولکول‌های پلیمری به تنهایی می‌باشد. آنها همچنین دریافتند که
غلظت نانوذرات طلای موجود در بستر پلیمری تأثیر بسیار کمی بر قابلیت
جداسازی بستر دارد.‌ سپس این تیم تحقیقاتی که رهبری آن را یانمی یانگ بر
عهده دارد، از روش‌های تجزیه‌ای همانند طیف‌سنجی جذب اتمی و کالری‌متری
روبشی تفاضلی برای مطالعه دقیق‌تر این پلیمرهای حاوی نانوذرات طلا بهره
بردند. آنها دریافتند که بهبود قابلیت جداسازی این بسترها احتمالاً به دلیل
تدثیری است که نانوذرات طلا در پایدارسازی شبکه پلیمری دارند. بدین ترتیب
حفراتی که رشته‌های DNA از آنها عبور می‌کنند، پایدار شده و شکل خود را از
دست نمی‌دهند. به علاوه این نانوذرات طلا مانع از چسبیدن رشته‌های DNA به
دیواره لوله‌های موئین می‌شوند.