دهان یک محیط خشن است، به همین دلیل دندانپزشکان نمی‌توانند دوام طولانی دندان‌های پرشده را تضمین کنند. به‌رغم تلاش‌های فراوان، یک پرکننده ممکن است به‌تدریج و تحت تنش‌های ناشی از گاز گرفتن، جویدن و آسیاب کردن دندان‌ها، شکسته شود و یا به مرور زمان ممکن است در جایی که پرکننده با دندان پیوند زده‌است، پوسیدگی توسعه یابد. اکنون گروهی از دانشمندان مرکز تحقیقاتی پافنبارگر در انجمن دندانسازی آمریکا، نشان داده‌اند که فناوری‌نانو با تولید ترمیم‌کننده‌های دندانی که هم از پرکننده‌های امروزی هم بادوام‌تر و مستحکم‌تراند و هم در برابر پوسیدگی ثانویه مقاوم‌تر هستند، توان بالقوه‌ای برای کاهش این خسارت‌ها دارد.
افزایش دوام پرکننده‌های دندان با نانوکامپوزیت‌های جدید
دهان یک محیط خشن است، به همین دلیل دندانپزشکان نمی‌توانند دوام طولانی
دندان‌های پرشده را تضمین کنند. به‌رغم تلاش‌های فراوان، یک پرکننده ممکن
است به‌تدریج و تحت تنش‌های ناشی از گاز گرفتن، جویدن و آسیاب کردن دندان‌ها،
شکسته شود و یا به مرور زمان ممکن است در جایی که پرکننده با دندان پیوند
زده‌است، پوسیدگی توسعه یابد. اکنون گروهی از دانشمندان مرکز تحقیقاتی
پافنبارگر در انجمن دنداسازی آمریکا، نشان داده‌اند که فناوری‌نانو با
تولید ترمیم‌کننده‌های دندانی که هم از پرکننده‌های امروزی هم بادوام‌تر و
مستحکم‌تراند و هم در برابر پوسیدگی ثانویه مقاوم‌تر هستند، توان بالقوه‌ای
برای کاهش این خسارت‌ها دارد.
روش جدید این محققان، مشکل پرکننده‌های رزینی کامپوزیتی استاندارد که
یک ترمیم‌کننده با ظاهری طبیعی هستند، را حل می‌کند. دندانپزشکان با مخلوط
کردن رزین مایع خالص با پودری که شامل مواد رنگی، تقویتی و دیگر مواد است،
این پرکننده را می‌سازند و خمیر حاصل را درون حفره دندان قرار می‌دهند و با
تاباندن نور، آن را پلیمره و سفت می‌کنند.
مشکل پرکننده‌های کامپوزیتی ضد پوسیدگی، ناشی از یک افزودنی موجود در پودر
است که برای رهاسازی پایدار یون‌های کلسیم و فسفات به آن اضافه می‌شود. این
یون‌ها برای دوام طولانی پرکننده ضروری هستند، زیرا آنها نه تنها ساختار
بلوری خود دندان را مستحکم می‌کنند، بلکه آن را از اسیدی که سبب پوسیدگی
است و به‌وسیله باکتری‌ها در دهان تولید می‌شود نیز محافظت می‌کنند. اما از
سوی دیگر این ترکیبات رهاکننده یون، از نظر ساختاری بسیار ضعیف هستند و
باعث آسیب‌پذیر شدن پرکننده می‌شوند.
این محققان برای حل این مشکل یک روش اسپری- خشک‌کننده طراحی کرده‌اند که در
آن اندازه ذرات این قبیل ترکیبات- که یکی از آنها فسفات دی‌کلسیم بی‌آب (DCPA)
است- در حدود ۵۰ نانومتر است که ۲۰ برابر کوچک‌تر از ذرات یک میکرونی در یک
پودر DCPA مرسوم است.
بالا بودن نسبت سطح به حجم این ذرات موجب می‌شود که ، آنها در رهاسازی یون‌ها،
بسیار مؤثرتر عمل کنند و به این ترتیب برای ایجاد اثر یکسان، مقدار خیلی
کمتری از این مواد لازم است. این امر سبب می‌شود که در رزین، فضای بیشتری
برای استفاده از الیاف تقویت‌کننده‌ای که پرکننده را مستحکم و بادوام می‌کنند،
باقی بماند. برای بهره‌برداری از این فرصت، این محققان، الیاف ترکیب‌شده با
سیلیکای نانومقیاسی را توسعه داده‌اند که یک رزین کامپوزیتی تولید می‌کنند
و استحکام آن دو برابر انواع تجاری رایج امروزی است.
نتایج این تحقیق در مجله Dental Research منتشر شده‌است.
