محققانی از دانشگاه کالیفرنیا توانسته‌اند با موفقیت، نانومواد را برای خلق سیستم جدید آزادسازی دارو، دستکاری کنند. این کار باعث رفع چالش ضعف حلالیت اکثر داروهای بسیار مهم ضد سرطان امروزی در آب شده و بنابراین اثرگذاری آنها را افزایش خواهد شد.
دارورسانی به‌سلول‌های سرطانی با نانومواد جدید
|
محققانی از دانشگاه کالیفرنیا توانسته‌اند با موفقیت، نانومواد را برای خلق سیستم جدید آزادسازی دارو، دستکاری کنند. این کار باعث رفع چالش ضعف حلالیت اکثر داروهای بسیار مهم ضد سرطان امروزی در آب شده و بنابراین اثرگذاری آنها را افزایش خواهد شد. |
|
قابلیت انحلال ضعیف داروهای ضد سرطان یکی از بزرگ‌ترین مشکلات در درمان سرطان است؛ زیرا این داروها برای اینکه بتوانند به راحتی جذب سلول‌های سرطانی شوند، نیاز به‌حلال اضافی پیدا خواهند کرد که متأسفانه هم باعث کم‌رنگ شدن اثر دارو و هم باعث ایجاد مسمومیت می‌شود. در این تحقیق یک روش تازه برای استفاده از نانوذرات سیلیکونی در آزادسازی داروی ضد سرطان کامپتوتسین و سایر داروهای غیر قابل حل در آب، درون سلول‌های سرطانی انسان ارائه شده‌است. این مطالعه را فویو تامانوئی، استاد در میکروبیولوژی، ایمنی‌شناختی و ژنتیک مولکولی دانشگاه کالیفرنیا، رهبری کرده‌است. تامانوئی و زینک روشی برای به کارگیری داروی ضد سرطان آب‌گریز کامپتوتسین در حفره‌های نانوذرات سیلیکونی مزومتخلخل فلورسانت و سپس آزادسازی این ذرات در داخل انواعی از سلول‌های سرطانی انسان برای کشتن آنها ابداع کرده‌اند. از نتایج چنین برمی‌آید که می‌توان از نانوذرات سیلیکونی مزومتخلخل مانند یک وسیله نقلیه برای غلبه بر مشکل حل نشدن بسیاری از داروهای ضد سرطان استفاده کرد. زینک گفت: زیبایی یافته‌های ما این است که این نانوذرات با بدن سازگار و دارای حفره‌های لوله‌ای‌شکل هستند و ساخت آنها نسبتاً ساده‌است. یک اصلاح اضافی با اتصال دادن یک لیگاند در مقابل یک گیرنده ویژه سلول سرطانی، می‌تواند نانوذرات را برای سلول سرطانی قابل تشخیص کند. کامپتوتسین (CPT) و مشتقات آن در بین مؤثرترین داروهای ضد سرطان قرن ۲۱ قرار دارند. کاربردهای بالینی CPT در انسان‌ها تنها با مشتقات CPT قابل انجام است، که دارای حلالیت بهتری در آب هستند. تامانوئی گفت: «برای اینکه داروهای ضد سرطان موجود مانند CPT و Taxol که حلالیت بسیار کمی در آب دارند، بتوانند در مورد انسان‌ها به‌کار گرفته شوند؛ باید با حلال‌های آلی مخلوط گردند تا بتوانند درون بدن آزاد شوند. این عناصر آلی اثرات جانبی خطرناکی داشته و باعث کاهش پتانسیل درمان سرطان می‌شوند». یافته‌های پژوهشی جدید نشان می‌دهند که نانوذرات سیلکونی مزومتخلخل یک توانایی عظیم و روشی نویدبخش برای آزادسازی مواد درمانی در داخل اندام‌ها یا سلول‌های بیمار به شمار می‌رود. این حفره‌های نانوذرات می‌توانند با ساخت یک ساختار کلاهکی مناسب بسته شوند و این باعث ایجاد توانایی در کنترل آزادسازی داروهای ضد سرطان با استفاده از محرک‌های خارجی می‌شود. نتایج این تحقیق در مجله Small منتشر شده‌است. |
