تجمع فناوری نانو با سیستم‌های زنده

محققان آلمانی با روش جدیدی که شیمی مواد، زیست‌شناسی و پزشکی را به هم پیوند می‌دهد، از باکتری‌های زنده استفاده کرده و نشان دادند که خودآرایی مواد عامل‌دار با سیستم‌های زنده از طریق ساخت برنامه‌ریزی شده شیمیایی امکان‌پذیر است.

خودآرایی مکانیسمی است که طبیعت سالیان متمادی است که از آن استفاده می‌کند.
در فناوری نانو نیز خودآرایی به عنوان روشی کلیدی برای ساخت مواد و ابزارها
با استفاده از رویکرد پایین به بالا مطرح می‌باشد. اما حتی اگر متخصصان
فناوری نانو بتوانند با استفاده از این روش ابزارهای عملکردی تولید نمایند،
کارکرد این ابزارها تنها در مقیاس نانو خواهد بود.

پوشاندن این شکاف میان دنیای نانو و ماکرو یکی از مشکلات اساسی دانشمندان
می‌باشد.

محققان آلمانی با روش جدیدی که شیمی مواد، زیست‌شناسی و پزشکی را به هم
پیوند می‌دهد، از باکتری‌های زنده استفاده کرده و نشان دادند که خودآرایی
مواد عامل‌دار با سیستم‌های زنده از طریق ساخت برنامه‌ریزی شده شیمیایی
امکان‌پذیر است.

دکتر لوئیزا دکولا به Nanowerk توضیح می‌دهد: «ما می‌خواستیم اولین مرحله
انتقال اطلاعات خاص میان سیستم‌های سنتزی و باکتری را درک نماییم. برای این
کار نانوظرف‌های سنتزی زیست‌سازگار را که از زئولیت معدنی سنتزی L ساخته
شده بودند، عامل‌دار کرده و آنها را به یک باکتری غیربیماری‌زا متصل نمودیم.

سیستم‌های عامل‌دار می‌توانند با مولکول‌ها مختلفی همچون مواد فلورسانس
پرشوند. ما همچنین می‌توانیم به دلیل نظم هندسی خاص و تعریف‌شده زئولیت و
باکتری، دو باکتری را با استفاده از این نانوظرف به عنوان اتصال دهنده به
هم وصل نماییم».

وی اشاره می‌کند که استفاده از چنین موادی به جای نانوذرات و نقاط کوانتومی
معمول بسیار جذاب است، چرا که نه تنها اندازه آنها از ۳۰ تا چندهزار
نانومتر قابل تنظیم است، بلکه شکل، شفافیت نوری، زیست‌سازگاری، و البته
ساختار حفره‌ای آنها بسیار مطلوب می‌باشند.