|
شیمی دانان دانشگاه Rice به شیوه‌ای نوین برای کپسوله کردن ذرات رادیو
اکتیو در داخل لوله ایی از جنس کربن خالص به اندازه DNA دست یافتند که
امید است با استفاده از آن بتوانند تومورهای کوچک و حتی یک سلول خونی
سرطانی را مورد هدف قرار دهند.
روش‌های درمانی معمول سرطان که در آنها از ذرات بتا استفاده می‌گردد، برای
هدف گیری یک سلول سرطانی مناسب نیست؛ زیرا هزاران ذره بتا برای کشتن یک
سلول لازم است، در حالی که در صورت نشانه‌گیری صحیح تنها با یک ضربه ذره
آلفا به هسته سلول سرطانی، می‌توان آن سلول را از بین برد؛ ولیکن هیچ درمان
تأییدشده‌ای از سوی FDA وجود ندارد که در آن از تابش ذرات آلفا استفاده شده
باشد.
در پژوهش اخیر گروه تحقیقی دانشگاه Rice به سرپرستی آقای لون ویلسون، روشی
ابداع و آزمایش شد که طی آن اتم‌های عنصر آستاتین داخل برش‌های کوچکی از
نانولوله‌های کربنی قرار داده می شوند. به‌دلیل آن که آستاتین کمیاب‌ترین
عنصری است که به‌صورت طبیعی در پوسته زمین وجود دارد(به اندازه ی کمتر از
یک قاشق چای خوری) آستاتین مورد استفاده در این تحقیق با کمک یک شتاب‌دهنده
در دانشگاه واشنگتن ساخته شد.
آستاتین همانند اورانیوم و رادیوم هنگام تجزیه از خود ذرات آلفا منتشر می
نماید. ذرات آلفا که دو پروتون و دو نوترون دارند، حجیم‌ترین ذراتی هستند
که در جریان تشعشعات اتمی منتشر می شوند و چهار هزار برابر از الکترون‌های
تابش بتا حجیم تر هستند.
ذره آلفا به اندازه یک گلوله توپ و ذره بتا به اندازه یک نوک مداد است
وهمین اندازه بزرگ ذره آلفاست که موجب آسیب بیشتر این ذره به سلول های
سرطانی می گردد. به‌دلیل حجیم بودن ذرات آلفا، نسبت به ذرات بتا سرعت بسیار
کمتری داشته و قدرت نفوذپذیری خیلی کمتری هم دارن؛ به حدی که یک مانع به
اندازه یک ورقه کاغذ نیز می تواند آنها را متوقف نماید.
داشتن این دو ویژگی در کنار هم( اندازه بزرگ و قدرت نفوذپذیری کم) ذرات
آلفا را برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی به‌صورت مجزا مناسب ساخته‌است،
اما مشکل تنها در پیدا کردن راهی برای انتقال سریع و دقیق این ذرات به محل
سرطان است.
در پژوهش اخیر، آقای ویلسون و همکارانش روش‌های جدیدی را برای اتصال
آنتی‌بادی‌ها به فولرین‌های کربنی مانند نانولوله ها ابداع کرده‌اند. هر
آنتی بادی به گونه‌ای طراحی شده‌است تا یک آنتی ژن ویژه سرطانی را بشناسد و
به آن متصل شود و از این رو این نانولوله‌های حاوی آستاتین می‌توانند در
کشتن سلول‌های سرطانی به کار روند؛ اما یک عامل پیچیده در هر روش درمانی که
در آن از آستاتین استفاده می شود، مسئله نیمه عمر کوتاه ۵/۷ ساعته این عنصر
است.
با توجه به نیمه عمر کوتاه آستاتین، در هر درمانی که با استفاده از این
عنصر انجام می‌شود، این زمان باید در نظر گرفته شود تا این ذرات پیش از آن
که اثر خود را از دست بدهند به محل هدف خویش برسند.
نتایج این تحقیقات هم‌اکنون بر روی اینترنت موجود است و در شماره بعدی
مجلهSmall نیز چاپ خواهد گردید.
|
