بررسی امکان استفاده از فناوری‌نانو در ساخت نانودستگاه‌ها

نیاز شدید به افزایش عملکرد دستگاه‌های الکترونیکی موجب شده تا تولیدکنندگان به ساخت ترانزیستورهای کوچک و کوچک تر گرایش پیدا کنند. به این منظور تولید نانودستگاه هایی با ابعاد کوچک(۹۵ نانومتر) و حتی بعدها تا ده نانومتر اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد.

نیاز شدید به افزایش عملکرد دستگاه‌های
الکترونیکی موجب شده تا تولیدکنندگان به ساخت ترانزیستورهای کوچک و کوچک تر
گرایش پیدا کنند. به این منظور تولید نانودستگاه هایی با ابعاد کوچک(۹۵
نانومتر) و حتی بعدها تا ده نانومتر اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد.

خواص این دستگاه ها و از همه بیشتر دو پایانه ای بودن آنها، باعث شده تا
بتوان آنها را برای ساخت سیستم‌هایی منطبق با جبر بول به‌ کار برد. آنچه در
این راه مشکل‌ساز می‌شود آن است که قطعات تشکیل‌دهنده این ابزارها از ترکیب
تعداد زیادی اشیای ساده مانند میله‌های عرضی که به‌طور خودآرا و تصادفی
کنار هم و یه‌صورت شبکه‌ای جای می‌گیرند، ایجاد می‌شود؛ لذا ساخت آنها
نیازمند صبر و زمان بسیار است.

به عقیده محققان برنامه‌ریزی تک تک واحدهای مداری نانودستگاه‌ها و عیب‌یابی
آنها به‌دلیل تعداد بسیار زیاد بلوک‌های سازنده آن تقریباً غیر ممکن است.

یکی از محققان هولت پاکارد روشی را برای رفع این مشکل، ابداع نموده‌است؛ به
نظر وی بهتر است به جای تعیین مشخصات بعدی دستگاه، آن را همانند یک شبکه
عصبی در نظر بگیریم.

با این حال خطی بودن تمام بلوک‌های سازنده(اضافه شدن آنها و درهم رفتگی
آنها) مانع از آن می‌شود که بتوانیم آن را یک شبکه عصبی عادی به شمار آوریم.

به نظر وی بهتر است این دستگاه‌ها را به‌صورت شبکه‌ای یکپارچه‌شده در اطراف
قطعاتی غیر خطی که با استفاده از روش‌های لیتوگرافی استاندارد ساخته شده‌اند
در نظر بگیریم.

با توجه به آنکه در این شیوه تعداد المان‌های غیر خطی مورد نیاز کاهش پیدا
می‌کند، می‌توان آنها را به گونه‌ای کنار هم با فاصله قرار داد که چگالی
بلوک‌های سازنده نانومقیاس دستگاه تغییر چندانی نکند، سپس المان‌های خطی
شروع به کار کرده، جریان ورودی را به المان‌ها ی غیر خطی منتقل می‌کنند.

متناسب با نحوه ساخت این میله‌های عرضی، می‌توان میزان ورودی متغیر به این
المان‌های غیر خطی را تنظیم نمود. با این کار این شبکه می‌تواند با از کار
افتادن المان‌های خطی، خود را بازیابی و ترمیم نماید.

این شبکه یک ساز و کار برنامه‌ریزی خودفراگیر را فراهم می‌کند که با تشکیل
لایه‌ای در اطراف ناحیه مشخصه‌سازی دستگاه، مشکل کامپایل آن را برطرف
نماید. گفتنی است هم‌اکنون تمامی این نتایج در مرحله تئوری است؛ ولی با این
حال می‌توان آن را راهی جایگزین و رو به جلو برای رفع برخی مشکلات لاینحل
به شمار آورد.