استفاده عملی از نانوساختارهای هوشمند رهاساز انسولین

مهندسین دانشگاه تگزاس اعلام کردند که توانسته‌اند نوعی سیستم ذره‌ای هوشمند رهاساز انسولین بسازند که قادر است افزایش مقدار گلوکز خون را شناسایی کرده و در پاسخ به آن انسولین رها ‌سازد. این سیستم به گونه‌ای طراحی شده است که با تقلید از عملکرد لوزالمعده که هورمون تنظیم کننده قند خون یعنی انسولین را تولید و رها می‌کند، قادر است قند خون در حیواناتی که فعالیت لوزالمعده آنها سرکوب شده است تا حدود ۶ ساعت پایدار نگه دارد.

مهندسین دانشگاه تگزاس اعلام کردند که
توانسته‌اند نوعی سیستم ذره‌ای هوشمند رهاساز انسولین بسازند که قادر است
افزایش مقدار گلوکز خون را شناسایی کرده و در پاسخ به آن انسولین رها
‌سازد.

این سیستم به گونه‌ای طراحی شده است که با تقلید از عملکرد لوزالمعده که
هورمون تنظیم کننده قند خون یعنی انسولین را تولید و رها می‌کند، قادر است
قند خون در حیواناتی که فعالیت لوزالمعده آنها سرکوب شده است تا حدود ۶
ساعت پایدار نگه دارد.

این سیستم به شکل استنشاقی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در طراحی این مجموعه
از یک حسگر پروتئینی قند خون به نام Concavalin A و ذرات کوچک کروی چربی
موسوم به لیپوزومها که حاوی انسولین می‌باشند استفاده شده است.

Con A لیپوزومهای حاوی انسولین که بوسیله قند روکش شده‌اند را به هم متصل
می‌کند تا یک فرم تنفسی ایجاد کند. با افزایش قند خون، Con A ذرات را آزاد
کرده تا به قند متصل شوند و انسولین خود را رها سازند. این اولین باری است
که چنین سیستم رهاساز هوشمند دارویی با کاربرد تنفسی ساخته شده است.