استفاده از نانوتوپ‌ها جهت دارورسانی

محقق آلمانی – کریستین ریکن – نوع جدیدی از نانوذرات زیست‌تخریب‌ ساخته است. ساختار توپی آن امکان قرار دادن انواع ترکیبات محلول در چربی در درون آن را ممکن ساخته بطوری که امکان هدف قرار دادن سلولهای سرطانی راحتتر شده است.

از آنجا که داروهای ضدسرطان بین سلولهای سرطانی و طبیعی تمایزی قائل نمی‌شوند
معمولا عوارض جانبی جدی ایجاد می‌کنند. با این حال، با قرار دادن این داروها در
نانوذرات، امکان جذب در بافت مدنظر فراهم می‌شود. بخاطر ذات زیست‌تخریب نانوذرات،
دارو فقط موقعی آزاد می‌شود که ذره از هم بپاشد. این دوره تخریبی را می‌توان با
استفاده از انواع مواد کنترل کرد.

محقق آلمانی “کریستین ریکن” نوع جدیدی از نانوذرات زیست‌تخریب‌ ساخته است. ساختار
توپی آن امکان قرار دادن انواع ترکیبات محلول در چربی در درون آن را ممکن ساخته
بطوری که امکان هدف قرار دادن سلولهای سرطانی راحتتر شده است.

نانوتوپ‌ها حاملهای بسیار مناسبی برای رها سازی کنترل شده داروهای ضدسرطان می‌باشند.
نانوذرات دارای زنجیره‌های پلی‌اتیلن گلیکول می‌باشند و به مشتقات لاکتیک اسید حاصل
از پلی‌متاآکریل آمیدها که جدیدا ساخته شده‌اند، متصل شده‌اند.

این شاخه‌های جدید دارای دو خاصیت زیست‌تخریب‌پذیری و حساسیت به گرما بوده و با گرم
کردن محلول حاوی پلیمر، نانوذرات کروی فشرده‌ای با اندازه‌های کمتر از ۱۰۰ نانومتر
بصورت خودبخودی تشکیل شده بطوری که با تغییر اجزاء تشکیل دهنده براحتی می‌توان خواص
و پایداری این ذرات را کنترل کرد.

مطالعات نشان داده‌اند که انواع داروهای ضدسرطان محلول در چربی را براحتی می‌توان
درون این نانوذرات قرار داد و محتوی نانوذرات فقط در صورتی که گروههای اسید لاکتیک
پلیمر جدا شوند آزاد می‌شود.

بررسی‌ها نشان داد که نانوتوپهای پایدار شده در مقایسه با پلیمرهای معمولی به مراتب
بیشتر در تومورهای موشهای سرطانی تجمع می‌یابند. این ساختارهای جدید هیچ گونه
عارضه‌ای نداشته و کاملا زیست‌تخریب‌پذیر می‌باشند و این در حالی است که
فرآورده‌های کنونی دارای سایر مواد سمی دیگری نیز می‌باشند.