استفاده از نانوکامپوزیتهای پلیمری برای دارورسانی

در مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه Southeast چین صورت گرفته است نانوکامپوزیت پلیمری از ترکیب PLA و نانوذرات دی‌اکسید تیتانیوم ساخته شد. این کامپوزیت جدید براحتی امکان تجمع داروی ضدسرطان دائونوربیسین در سلولهای K562 مربوط به لوسمی را فراهم می‌سازد و بنظر می‌رسد که این کامپوزیت جدید حامل مناسبی جهت انتقال داروها باشد.

پلیمرها هم‌اکنون بطور وسیعی در امور مربوط به پزشکی همچون ساخت بافتها و اعضاء
مصنوعی کاربرد دارند. بسیاری از پلیمرها زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر می‌باشند
لذا از آنها می‌توان در ساخت حاملهای دارویی جهت کنترل سرعت رهاسازی داروها استفاده
کرد. یکی از این پلیمرها پلی‌لاکتیک اسید (PLA) است.

هم‌اکنون از نانوذرات هم به دلیل اندازه کوچکشان برای کنترل دارورسانی استفاده می‌شود.
این بدان معنی است که آنها قادرند از بسیاری از سدهای مویرگی عبور کرده و وارد
سلولها شوند و در یک محل مشخص تجمع یابند.

در مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه Southeast چین صورت گرفته است نانوکامپوزیت
پلیمری از ترکیب PLA و نانوذرات دی‌اکسید تیتانیوم ساخته شد. این کامپوزیت جدید
براحتی امکان تجمع داروی ضدسرطان دائونوربیسین در سلولهای K562 مربوط به لوسمی را
فراهم می‌سازد و بنظر می‌رسد که این کامپوزیت جدید حامل مناسبی جهت انتقال داروها
باشد.

این محققان متوجه شدند که جذب دائونوربیسین بر روی نانوکامپوزیت به مراتب بیشتر از
PLA و یا دی‌اکسید تیتانیوم به تنهایی است و بنظر می‌رسد که از آن برای انجام شیمی‌درمانی‌های
موثر می‌توان استفاده کرد.

آنها کار ساخت نانوفیبرهای PLA را با روشهای الکترواسپینینگ انجام دادند. در مرحله
بعد نانوکامپوزیت PLA به روش مخلوط کردن دی‌اکسید تیتانیوم و سوسپانسیون PLA تهیه
گردید.

محققان به کمک روش میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM) مشاهده کردند که داروی دائونوربیسین
بصورت خودآرایی شده و یا فشرده درون مخلوط قرار گرفته است.

به گفته یکی از محققان، نانوکامپوزیت‌ها بسیار زیست‌سازگار بوده و همین مزیت آنها
بر سایر سیستمهایی است که مواد سمی همچون نانوذرات فلزات سنگین دارا می‌باشند. آنها
دارای سطوح گسترده‌ای نیز می‌باشند که باعث افزایش میزان ذخیره داروی آنها شده و
اینگونه کارایی دارو افزایش می‌دهند.

بر اساس نظریه محققان، اگرچه در این مطالعه داروی دائونوربیسین مورد استفاده قرار
گرفته است با این حال بنظر می‌رسد از تعداد بسیار زیادی از داروهای دیگر که دارای
بار مثبت می‌باشند نیز در این روش می‌توان استفاده کرد. داروها بر روی سطوح با بار
منفی نانوکامپوزیتها در محلولهای خنثی از طریق واکنشهای الکترواستاتیک و پیوندهای
غیرکوالانت تجمع می‌یابند.

آخرین مرحله از آزمایشات این دانشمندان، انجام مطالعات درون‌تنی جهت ارزیابی اثر
این فرآورده جدید در سیستم پیچیده‌تری همچون بدن موش می‌باشد. نتایج این مطالعه در
مجله Biomedical Materials منتشر شده است.