طراحی یک میکروابزار سیال برای تشخیص آنتی‌‌ژن‌های سرطانی

این دستگاه را که دو محقق به نام‌های میخائیل سیما و رابرت لانگر ـ هر دو
از مرکز همکاری‌های مشترک دانشگاه هاروارد و MIT برای پیشبرد مطالعات در
زمینه کاربردهای فناوری‌نانو در پزشکی ـ طراحی کرده‌اند، از نانوذراتی
تشکیل شده‌است که می‌توان آنها را برای آزمایش‌های تشخیصی مواد مختلف به
کار برد که موادی چون آنتی‌ژن‌های سرطانی و متابولیت‌هایی مانند گلوکز و
اکسیژن ـ که در رشد تومور لازمند ـ از این دسته محسوب می‌شوند.

این دستگاه همچنین می تواند در صورت قرار گرفتن داخل بدن به پزشکان نشان
دهد که چه مقدار از یک داروی ضد سرطانی که برای درمان بیمار استفاده شده،
به تومور رسیده‌است. اگر چه از چنین نانوذراتی پیش از این نیز استفاده شده
بود، این مطالعه جدید نشان می‌دهد که فرستادن این نانوذرات به درون بدن،
اگر از راه قرار دادنشان داخل یک پوشش سیلیکونی صورت گیرد، موجب می‌شود که
آنها برای مدتی طولانی در بدن باقی بمانند. این دستگاه قابلیت کاشته شدن
داخل تومور را نیز دارد و در نتیجه به محققان این امکان را می‌دهد تا
بتوانند به آن چه داخل تومور در طول زمان رخ می‌دهد، نگاه دقیق‌تری داشته
باشند.

در این روش جدید که به آن ” حسگرهای مغناطیسی قابل کاشت در بدن ”
(Implanted Magnetic Sensing ) گفته می شود از نانوذرات اکسید آهن با پوشش
دکستران استفاده می‌شود.

محققان هم برای اختصاصی عمل کردن مولکول در این مورد از آنتی‌بادی‌هایی
استفاده کرده‌اند که یک آنتی‌ژن سرطانی به نام human chorionic
gonadotrophin-β را تشخیص می‌دهد و به آن در سطح سلول متصل می‌گردد. در
حضور این آنتی‌ژن‌ها و در اثر اتصال آنتی‌بادی‌ها به آنها پدیده
آگلوتیناسیون رخ می‌دهد که با عکس‌برداری مغناطیسی قابل تشخیص است.
نانوذرات موجود در پوشش سیلیکونی در محاصره یک غشای پرمنفذ قرار دارند که
به مولکول‌های کوچک‌تر از ده نانومتر اجازه عبور می‌دهد، در صورتی که ذرات
مورد استفاده در این روش تشخیصی خیلی بزرگ‌تر از آن هستند که از این لایه
عبور نمایند.

به علاوه این دستگاه می‌تواند با تشخیص میزان و محل آنتی‌ژن‌های سرطانی به
ما کمک نماید تا بفهمیم آیا تومور رشد کرده یا این که کوچک شده‌است و یا
این که آیا تومور به مناطق دیگر نیز پخش شده‌است یا نه.

نتیجه این مطالعه در قالب مقاله‌ای با نام

“Multi-reservoir device for detecting a soluble cancer biomarker.”

در مجله Lab on a Chip چاپ شده‌است و خلاصه‌ای از آن در پایگاه اینترنتی
PubMed. موجود است