ترکیب فناوری‌نانو با موسیقی

این ترکیب در حقیقت علاقه رزوسکی به نانوماشین‌های بیومولکولی را منعکس می‌کند.
شلوسر گفت که: «رزوسکی شکل ۲۰ تا ۴۰ دقیقه‌ای سوناتاهای قرن نوزدهم را به
هفت قسمت سه دقیقه‌ای فشرده می‌کند و به روش هیجان انگیزی عاشقان موسیقی را
شگفت زده می‌کند» .

او گفت: «شما مجبورید تمرکز دوباره‌ای روی انتظارات خود از موسیقی داشته
باشید و این امر مفهوم هنر را از ظرافت همیشگی آن به چالش می‌کشاند. در این
وضع ملودی به صورت نوک سوزنی درمی آید و شنوندگان مجبور خواهند بود که
وضعیت‌های لحظه‌ای صدا را به خاطر داشته باشند».

هر قطعه کوچک از کار ۲۱ دقیقه‌ای مقادیر زیادی از ایده‌های موسیقی را در
خود ذخیره می‌کند. او قبول دارد که انجام آن سخت است. به طور نه چندان جالب،
«هر نوت می‌شمارد». این نانونوت‌ها از همکاری رزوسکی با یک فیزیکدان، که
اکنون یک پیانونواز آموتور است، الهام شده‌است. رزوسکی بعد از اینکه دوست
فیزیکدانش فیلمی از نانوموتورهای چرخانی که از ضخامت تار مو ۳۰۰ تا ۵۰۰
برابر کوچک‌ترهستند، را به او نشان داد، شروع به آهنگسازی یک قطعه انعکاسی
کرد.

شلوسر گفت: «از نظر نوع صدا، موسیقی حاصل از اولین نانوسوناتا تقلید صدایی
از صدای قدم این نانوموتور خواهد بود.» او مجموعه نهایی نانوسوناتاها را یک
پیشرفت هنری که قادر به لمس معانی است، می‌داند.
ترکیب موسیقی و فناوری، شکاف بین علم و هنر را پل می‌زند. شلوسر گفت: «این
نشان دهنده آن است که فناوری در سطح بشری باید به خوبی بیان خود را در
هنرعرضه کند.»