بررسی امکان ساخت نانوراکتورها

کرنلیسن این پاداش را برای ایجاد تیمی تحقیقاتی مستقل در زمینه علوم اعصاب
دریافت کرد تا بتواند به کشفیات مهمی نائل شود. او که مطالعات خود را در
زمینه شیمی آلی سنتز شروع کرده است به مطالعه در خصوص به هم پیوستن
ماکروملکولهای زیستی علاقه‌مند شده است.

او گفت: در حال حاضر موضوع مهم، ساخت مواد هیبریدی از پلیمرهای مصنوعی و
ماکروملکولهای زیستی و خواص به هم پیوستگی خود به خودی آنها می‌باشد. این
روش به همراه بکارگیری پروتئینهای یک ویروس بی‌ضرر گیاهی تلفیق شد تا امکان
ساخت مواد دارای عملکرد و نانوراکتورها فراهم شود.

یک نانوراکتور بالقوه، پوشش پروتئینی کروی یا کاپسید ویروس CCMV است. در
این شرایط پیش‌سازهای واکنشهای شیمیایی و کاتالیستهای آنها درون این
کاپسیدها به دام می‌افتند. جهت این منظور، کرنلیسن امیدوار است تا تیم
تحقیقاتی او درک عمومی از واکنشهای شیمیایی را بهبود دهند. در این صورت
کارایی واکنشهای مهم با هدایت مستقیم مواد به درون کپسید افزایش یافته و
تولید مواد جانبی کاهش می‌یابد. از آنجا که دیواره کپسید متخلخل است، مواد
پیش‌ساز می‌توانند وارد آن شده و متعاقب واکنش شیمیایی درون آن بدام
بیافتند.

کرنلیسن افزود: ما می‌توانیم درون این راکتورها مواد غیرآلی کاملا دلخواه
را سنتز نماییم. اولین بخش پروژه، مطالعه واکنشهای آنزیم‌های منفرد در
شرایطی که بسیار شبیه به آنچه درون سلول زنده وجود دارد، می‌باشد. در
مقایسه با آن، روشهای سنتی مطالعه تک سلولی تحت رقتهای بسیار بالا و در
حضور کاتالیستهایی که بصورت شیمیایی یا فیزیکی به یک سطح متصل شده‌اند،
انجام می‌شوند. این سیستم جدید به سمت بکارگیری همزمان چندین آنزیم توسعه
خواهد یافت و امکان مطالعه جزئیات واکنشهای آبشاری فراهم خواهد شد.