یکشنبه, ۱۲ اسفند ۱۳۸۶

افزایش کاربردهای زیستی نانو لوله‌ها با یافته‌های جدید

مطالعات انجام شده در موش ها نشان داده است که اکثر نانو مواد تمایل به تجمع در ارگان هایی همچون کبد و طحال دارند و این نکته باعث بروز نگرانی هایی شده است چرا که هیچ کس نمی داند این ترکیبات چه مدت در بدن باقی می مانند.
به گفته یکی از محققان با مطالعه انجام شده تا حدودی این نگرانی ها کاهش یافته است. این اولین باری است که مطالعه ای اینگونه در خصوص گردش نانو لوله ها در بدن و دفع آنها صورت گرفته است.
این روش دفع ممکن است مرتبط با دفع سایر نانو مواد باشد. این نکته بدیهی است که ورود بدون خطر نانولوله ها به درون دستگاه گوارش برای انجام کاربردهای عملی ضروری است، با این حال ضروری است که نانولوله ها بعد از تزریق بسرعت وارد دستگاه گوارش نشوند.
این ذرات بایستی مدت کافی را در جریان عمومی خون بگذرانند تا بتوانند به هدف خود برسند. اگر علم شیمی بدرستی در خصوص نانولوله ها صورت گیرد مدت طولانی در جریان عمومی خون باقی می مانند. آن ها دریافتند که روکش دار کردن نانولوله های کربنی با پلی اتیلن گلیکول (PEG) که یکی از مواد مهم در صنایع آرایشی است بهترین گزینه جهت انجام این کار است. آن ها از PEG که همچون سه عضو که از یک بدنه مرکزی جوانه زده اند استفاده کردند در مقایسه با حالتی که فقط یک شاخه وجود دارد این حالت محافظت بیشتری برای نانو لوله فراهم می آورد. از اینرو نانولوله با ملکولهای زیستی پیرامون کمتر واکنش میدهد.

این افراد پلی اتیلن گلیکول را به حلقه های شش ضلعی که نانولوله ها را می سازند متصل ساختند. این کار باعث شد که نانولوله ها با ظاهری پر از پر به نظر رسند. روکش پلی اتیلن گلیکول باعث افزایش قابل ملاحظه حلالیت نانولوله ها در آب گردید که در نتیجه زمان باقی ماندن نانو لوله ها در خون زیاد شد و این ذرات در خون موش ها به مدت ۱۰ ساعت و بیشتر گردش کردند که در نوع خود زمان مناسبی است. روکش دار کردن نانو لوله ها امکان خروج آن ها از بدن موش بصورت وابسته به زمان نیز ممکن می سازد.
نتایج این مطالعه در شماره ژانویه مجله Proceedings of the National Academy of Science منتشر شده است.