نفوذ روکش‌های ایجاد شده با لیزر در نانوغشاها

خالص‌سازی آب و ترمیم پوست دو مورد از کاربردهای مورد انتظار نانوغشاهای بسیار متخلخل Ni3Al می‌باشند که به آسانی تولید می‌شوند. برنامه این است که ماده فلزی را از طریق حرارت دادن در محل استریلیزه کرده و ساختار داربست مانند آن را خم کنند تا با محیط مرئی بافت صورت جفت شود، اما مشکلی وجود دارد؛ این غشاها حاوی نیکل می‌باشند که سمی است. محققان سعی دارند این مشکل را با استفاده از روکش‌دهی حل کنند.

خالص‌سازی آب و ترمیم پوست دو مورد از کاربردهای مورد انتظار
نانوغشاهای بسیار متخلخل Ni3Al می‌باشند که به آسانی تولید می‌شوند. برنامه
این است که ماده فلزی را از طریق حرارت دادن در محل استریلیزه کرده و
ساختار داربست مانند آن را خم کنند تا با محیط مرئی بافت صورت جفت شود، اما
مشکلی وجود دارد؛ این غشاها حاوی نیکل می‌باشند که سمی است.

دباشیز موخرجی می‌گوید: «ما به دنبال مواد جایگزین هستیم، اما تاکنون ساخت
غشاهای ما تنها با آلیاژهای مبتنی بر نیکل میسر شده است. برای حل این مشکل
ما تصمیم گرفته‌ایم این ساختار را با یک ماده زیست‌سازگار روکش‌دهی
نماییم».

غشای متخلخل در دانشگاه فنی Braunschweig ساخته شده و به مرکز لیزر Leoben
در اتریش منتقل شد تا با پلاسما روکش‌دهی شود؛ سپس غشای روکش‌دهی شده به
آلمان بازگردانده شد تا در موسسه Hahn-Meitner در برلین ویژگی‌های آن مورد
بررسی قرار گیرد.

این تیم یک روش روکش‌دهی با انرژی بالا به نام رسوب‌دهی لیزر پالسی را
انتخاب کردند تا مواد روکش را تا اعماق حفرات غشا نفوذ دهند؛ عرض این حفرات
۲۰۰ نانومتر و عمق آنها حدود ۲۵۰ میکرومتر می‌باشد. این روش شامل تاباندن
اشعه لیزر مادون قرمز با انرژی بالا به صورت تناوبی روی یک هدف می‌باشد تا
این ماده را تبخیر کرده و یک توده پلاسمای چگال ایجاد کند.

کربن شبه الماس (DLC) و تیتانیوم به عنوان کاندیداهای روکش‌دهی انتخاب
شدند، چرا که به عنوان مواد با زیست‌سازگاری بالا شناخته می‌شوند. غشای
مورد نظر با سرعت ۴/۵ سانتی‌متر بر ثانیه از درون توده پلاسما عبور داده شد
تا روکش یکنواختی ایجاد شود.

محققان توانستند با استفاده از پرتونگاری با اشعه یونی متمرکز ساختار
روکش‌دهی شده را به صورت سه‌بعدی مشاهده کنند. موخرجی می‌گوید: «۳ تا ۴
ساعت طول کشید تا ۱۷۸ مقطع عرضی را فراوری کنیم. ما از جریان یونی پایین به
میزان ۵۰ پیکوآمپر برای برش استفاده کردیم تا سطحی صاف برای به دست آوردن
تصاویر SEM با کیفیت بالا تهیه کنیم».

این تصاویر همراه با داده‌های طیف‌سنجی نشان داد که توده پلاسما در تمام
حفرات غشا نفوذ کرده است. رفتار روکشی نمونه‌هایی که با DLC یا تیتانیوم
روکش‌دهی شده بودند، مشابه هم بوده و ضخامت روکش‌ها در هر دو مورد حدود ۵۰
نانومتر بود، با این تفاوت که روکش تیتانیومی یکنواختی کمتری داشت.

موخرجی توضیح می‌دهد: «کار بعدی که باید انجام دهیم این است که میزان
چسبندگی این نمونه‌ها را در محیط‌های مضر، به ویژه در تماس با مایعات بدن
بررسی کنیم. زمانی که بهترین روکش به دست آمد، گام بعدی کار کردن با
متخصصان زیست‌پزشکی جهت بررسی بسترهای روکش‌دهی شده برای رشد بافت است».

این محققان نتایج کار خود را در مجله Nanotechnology منتشر کردند.