پرفلورین‌کربن، یک خانواده روغنی و بی‌اثر از پلیمرها هستند که به‌عنوان عاملی برای تعیین حالت بیمار به کار می‌روند. این مواد کاربردهای کلینیکی مختلفی از قبیل تصویربرداری اولترسونیک و جراحی قرنیه دارند.
اخیراً محققانی از Siteman CCNE، از این پلیمرها به‌عنوان نانوذراتی استفاده کردند که توانایی رساندن طیف وسیعی از مواد حاجب و داروها را به تومور دارند.
بررسی نانوذرات فلورینی برای بهبود تشخیص و درمان سرطان
پرفلورین‌کربن، یک خانواده روغنی و بی‌اثر از پلیمرها هستند که به‌عنوان عاملی برای تعیین حالت بیمار به کار می‌روند. این مواد کاربردهای کلینیکی مختلفی از قبیل تصویربرداری اولترسونیک و جراحی قرنیه دارند.
اخیراً محققانی از Siteman CCNE، از این پلیمرها به‌عنوان نانوذراتی استفاده کردند که توانایی رساندن طیف وسیعی از مواد حاجب و داروها را به تومور دارند.
در اولین مرحله، از نانوذرات پرفلورین‌کربنه هدفمند، برای رساندن دو ماده به عروق خونی استفاده شد که سریعاً در حال رشد بوده و یک تومور را تغذیه می‌کردند. ماده اول سمّ قارچی نیرومندی به نام فوماگلین و ماده دوم ماده حاجب MRI بود.
اثر فوماگلین به‌عنوان یک ضد سرطان برای انواع مختلفی از این بیماری اثبات شده‌است، امّا دوزهای درمانی این دارو عوارض جانبی شدید و ناگهانی ایجاد می‌کند که برای فائق آمدن بر این مشکل، محققان فوماگلین را در نانوذرات پرفلورین‌کربن ـ که هدف آنها b3اینتگرین بود ـ کپسوله کردند. لازم به یادآوری است b3اینتگرین، مولکولی است که در سطح عروق خونی تازه تشکیل شده در تومورها یافت می‌شود.
محققان همچنین دریافتند که این فرمولاسیون جدید می‌تواند با داشتن مقدار بسیار کمتری از فوماگلین نسبت به دوزهایی که در گذشته استفاده می‌شد، مانع از رگ‌سازی در تومورها و کاهش اندازه آنها با همان قدرت قبل شود.
در MRI هم سیگنال به دست‌آمده از تومور، به‌دلیل اتصال این نانوذرات به ماده حاجب تشدید می‌شود که اثرات مطلوب این ماده در تصویر برداری را تأیید می‌کند.
در دومین مرحله محققان نشان دادند که نانوذرات پرفلورین‌کربنه می‌تواند حاملی پایدار برای پپتیدهای سایتوتوکسیک باشد. این پپتیدها قادرند با جا کردن خود در غشای سلول‌های تومور، باعث از هم‌گسیختگی آنها شوند. این مولکول‌ها به‌طور مشهودی در خون ناپایدارند، اما نانوذرات پرفلورین‌کربنه با جمع کردن آنها در پوشش خارجی خود باعث پایداری آنها می‌شوند.
مهم‌تر اینکه، این نانوذرات که روکش پپتیدی پیدا کرده‌اند، زمانی پپتیدهای خود را آزاد می‌کنند که در تماس فیزیکی با سلول‌ها باشند. این اثر آن مانند اثر میانجی‌گری عوامل ایجادکننده هدفمندی است؛ مثل اثر آنتی‌بادی‌هایی که برای ایجاد هدفمندی نسبت به avb3اینتگرین به کار می‌روند.
در سومین آزمایش محققان سعی در رساندن یک محموله توسط نانوذرات پرفلورین‌کربنه به سلول‌ها را داشتند. در این مطالعه سلول‌ها بعد از تحریک اولتراسونیک شروع به جذب نانوذرات به درون کردند. در این‌جا مشخص شد که رساندن یک محموله با میانجی‌گری اشعه، باعث از هم گسیختگی غشای سلول نمی‌شود؛ البته ساز وکار دقیق این انتقال هنوز مشخص نیست.
