افزایش اثر داروی ضد سرطان توسط نانوذرات حامل یک نکلوئیک اسید

تامرا مینکو و همکارانش از دانشگاه روتگرز، یک سیستم دارورسانی چندکاره برای تقویت
عملکرد داروهای ضد سرطان طراحی کردند. این سیستم شامل یک نانوذره با پایه چربی، یک
داروی متداول ضد سرطان و یک نکلوئیک اسید کوچک است که توانایی مقابله با سلول‌های
توموری مقاوم به دارو را دارد.

این گروه یک مسیر سیگنالینگ را هدف قرار دادند که باعث تحریک رشد رگ‌های خونی در
تومورها و افزایش مقاومت به بسیاری از داروهای ضد سرطان می‌شود. برای متوقف کردن
این مسیر، یک اولیگونکلوتید Antisense طراحی شد که به یک mRNA خاص متصل شده، آن را
غیر فعال می‌کند. این mRNA مسئول کد کردن پروتئینی به‌نام hypoxia-inducible
factor-1α است که وجودش مسیر سیگنالینگ مورد نظر را فعال می‌کند.

برای رساندن این اولیگونکلوتید Antisense به سلول‌های توموری، محققان یک نانوذره با
پایه چربی(لیپوزوم) ساختند که اولیگونکلوتید و داروی doxorubicin (ضد سرطان) را
محکم به هم متصل می‌کند. دو لیپوزوم دیگر به‌عنوان کنترل ساخته شد که هر کدام فقط
با یکی از این عوامل درمانی همراه شده بود. تست‌های انجام‌شده روی سلول‌های تومور و
روی حیواناتی که حامل تومورهای انسانی بودند، نشان داد که تجویز این نانوذره
چندکاره برای کشتن سلول‌های توموری موثرتر از تجویز لیپوزوم‌هایی است که تنها یکی
از عوامل را به همراه دارند، همچنین عوارض جانبی ذرات چندکاره نیز نسبت به ذرات
کنترل کمتر بوده‌است.

فرضیه محققان این است که سلول توانایی محدودی برای جذب لیپوزوم‌ها دارد. در نتیجه
همراه کردن دو دارو در یک لیپوزوم باعث افزایش دریافت مواد تأثیرگذار به‌وسیله سلول
می‌شود. این مسئله به ما در درمان تومورهای مقاوم به دارو ـ که عامل مرگ در سرطان
است ـ کمک می‌کند.