یکی از جنبه‌های جالب در مورد استفاده از نانوذرات در پزشکی، توانایی آنها در اتصال به مولکولهای نشانه‌ای در سطح تومورهاست. نتایج تحقیقی که در مجله Bioconjugate Chemistry آورده شده، نشان می‌دهد که اتصال نسبتاَ ضعیفی بین پپتیدهای نشان‌دار با سطح نانوذرات غیر آلی اتفاق می‌افتد که به کلیک شیمیایی شناخته شده است.( – کلیک شیمیایی – به معنای تشکیل مولکولهای بزرگ از طریق چسبیدن مولکولهای کوچک است). از آنجا که این اتصال شیمیایی در شرایط آرام انجام می‌شود، پپتیدهای نشان‌دار در طول واکنش شیمیایی، آسیبی نمی‌بینند.
اتصال نانوذرات به تومورهای نشان‌دارشده
یکی از جنبه‌های جالب در مورد استفاده از نانوذرات در پزشکی، توانایی آنها در اتصال به مولکولهای نشانه‌ای در سطح تومورهاست.
نتایج تحقیقی که در مجله Bioconjugate Chemistry آورده شده، نشان می‌دهد که اتصال نسبتاَ ضعیفی بین پپتیدهای نشان‌دار با سطح نانوذرات غیر آلی اتفاق می‌افتد که به کلیک شیمیایی شناخته شده است.( “کلیک شیمیایی” به معنای تشکیل مولکولهای بزرگ از طریق چسبیدن مولکولهای کوچک است). از آنجا که این اتصال شیمیایی در شرایط آرام انجام می‌شود، پپتیدهای نشان‌دار در طول واکنش شیمیایی، آسیبی نمی‌بینند.
علاوه بر این، روش کلیک شیمیایی بسیار سازگار بوده و محققان را قادر می‌کند تا شرایط واکنش را دقیقاَ کنترل نمایند و مطمئن شوند، نانوذرات تولیدشده کاملاَ مناسب تومورهای هدف هستند.
در واقع محققان دریافتند که نانوذرات تولیدشده در هدف‌گیری سلول‌های توموری رشدیافته در محیط کشت و در موش بسیار مؤثر هستند. آنها معتقدند که با استفاده از این روش می‌توان طیف وسیعی از مولکول‌هایی را طراحی کرد که سلول‌های تومور را به‌طور اختصاصی در محیط in vivo شناسایی نمایند.
