زمانی که قارچ‌ها همانند پنی‌سیلین رشد می‌کنند، شبکه‌ای نخ‌مانند به نام میسلیوم تشکیل می‌دهند. اگر قارچ در محیطی رشد کند که حاوی ذرات نانومقیاس یک فلز بی‌اثر باشد، میسلیوم تشکیل‌شده، حاوی روکشی از نانوذرات خواهد بود. محققان دانشگاه فنی درسدن و موسسه تحقیقات شیمی‌فیزیک مواد جامد ماکس پلانک در آلمان گزارش نموده‌اند که چنین هیبریدی می‌تواند یک راهکار جدید و جالب برای تولید سیستم‌های کاتالیزوری باشد.
سیستم کاتالیزوری جدید متشکل از قارچ‌های پوشیده شده با نانوذرات
این گروه پژوهشی که رهبری آن را الکساندر ایخمولر بر عهده داشت، انواع مختلفی از قارچ‌ها را در محیط حاوی نانوذرات فلزات بی‌اثر (به صورت کلوئیدی) کشت دادند. در حضور ذرات ریز طلا، پلاتینیوم، یا پالادیوم، قارچ بدون هیچ‌گونه آسیبی رشد کرد. یک نوع خاص قارچ حتی نانوذرات نقره را نیز که برای میکروارگانیسم‌ها سمی هستند، تحمل کرد. نانوذرات بدون اینکه هیچ‌گونه تغییری در میسلیوم قارچ ایجاد نمایند، روی آن رسوب کردند. بدین ترتیب سیستم‌های هیبریدی متشکل از قارچ و فلزات بی‌اثر تشکیل شدند.
ویژگی اُپتیکی ذرات نانومقیاس به اندازه آنها بستگی دارد. این پژوهشگران دریافتند که ویژگی‌های اُپتیکی نانوذرات رسوب داده شده، تنها اندکی با ویژگی اُپتیکی همین ذرات در محلول تفاوت دارد. بنابراین تارهای قارچی پوشیده شده با یک لایه ۲/۰ میکرونی از نانوذرات طلا، رنگ قهوه‌ای قرمزمانند دارند (درست همانند محلول همین نانوذرات). این امر ثابت می‌کند که نانوذرات تجمع نکرده و ذرات بزرگ‌تری ایجاد ننموده‌اند.
چون ذرات فلز بی‌اثر رسوب داده شده روی میسلیوم، جدا از هم باقی می‌مانند، بنابراین فعالیت کاتالیزوری خاص خود را حفظ می‌کنند. در نتیجه پژوهشگران توانستند کاتالیز واکنش ردوکس هگزاسیانوفرات و تیوسولفات را در محلول آبی توسط هیبرید قارچ-پلاتینیوم مشاهده کنند. جدا کردن این هیبرید از محلول واکنش بسیار آسان بوده و مساحت سطحی بسیار بالایی نیز دارد که برای سیستم‌های کاتالیزوری ضروری می‌باشد.
این محققان نتایج کار خود را در مجله Angewandte Chemie منتشر نموده‌اند.
عنوان مقاله آنها عبارت است از:
“Fungal Templates for Noble-Metal Nanoparticles and Their Application in
Catalysis”
