گروهی از محققان ایتالیایی از CNR-ISOF واقع در بولونیا و دانشگاه دی‌تریسته، به همراه همکارانشان از دانشگاه نامور در بلژیک نشان داده‌اند که مولکول‌های مزدوجِ دارای محل‌هایی با قابلیت ایجاد پیوندهای هیدروژنی مکمل، می‌توانند خود را به صورت نانوساختارهای پیچیده شبیه سیستم‌های مایسلی طبیعی آرایش دهند.
نانوساختارهای کروی خودآرا
گروهی از محققان ایتالیایی از CNR-ISOF واقع در بولونیا و دانشگاه دی‌تریسته، به همراه همکارانشان از دانشگاه نامور در بلژیک نشان داده‌اند که مولکول‌های مزدوجِ دارای محل‌هایی با قابلیت ایجاد پیوندهای هیدروژنی مکمل، می‌توانند خود را به صورت نانوساختارهای پیچیده شبیه سیستم‌های مایسلی طبیعی آرایش دهند.
در طبیعت از طریق همگذاری ابرمولکول‌های خاص از انواع مختلف، معماری‌های زیبایی در مقیاس نانو ایجاد می‌شود. در این ساختارها اغلب از پیوندهای هیدروژنی مکمل استفاده می‌شود که منجر به بهینه‌سازی برهمکنش‌های حلال‌دوستی می‌گردد.
استفاده از پیوندهای هیدروژنی همچنین امکان تنظیم اندازه و شکل نانوذرات را فراهم می‌آورد. پیوندهای هیدروژنی مکمل، خودآرایی نانوذرات را به شکل توده‌های هم‌شکل بهبود بخشیده و امکان ایجاد تغییرات مورفولوژیکی از نانوذرات به مایسل‌ها را ایجاد می کنند.
این گروه تحقیقاتی همچنین نشان داده‌اند که می‌توان از طریق تغییرات دمایی، فرایند تجمع نانوذرات را معکوس نمود که این قابلیت، امکان استفاده از این ساختارها را در رهایش مولکولی فراهم می‌کند.
نیکولا آرمارولی از CNR-ISOF و محقق اصلی این کار پژوهشی می‌گوید: «هدف اصلی از انجام این کار ایجاد مجموعه‌ای متشکل از نانوساختارهایی است که می توانند در دارورسانی، تصویربرداری زیستی، و ابزارهای اُپتوالکترونیکی مورد استفاده قرار بگیرند».
با این حال آرمارولی می‌گوید یکی از چالش‌های اصلی این کار، طراحی نانوساختارهایی با عملکرد مولکولی مطلوب است، بدون آنکه ویژگی‌های کلیدی همچون پایداری شیمیایی و لومینسانس نوری تحت تأثیر قرار بگیرند.
این محققان نتایج کار خود را در سال ۲۰۰۹ در مجله Chem. Commun. منتشر نموده‌اند.
