ساخت نخستین نانومویچه‌های مارپیچ

محققان دانشکده‌ی مهندسی و علوم کاربردی هاروارد(SEAS) با الهام از ساختارهای مارپیچی فراوانی که در انواع مختلف( اعم از DNA و …..) در طبیعت یافت می‌شوند، موفق شدند خوشه‌هایی مارپیچی از نانومویچه‌ها را سنتز کرده، شکل‌دهی نمایند. آنها با همین بلوک‌های سازنده نیز توانستند آرایه‌های بسیار منظمی را روی سطوح مختلف و در مقیاس‌های گوناگون بسازند.

محققان دانشکده‌ی مهندسی و علوم کاربردی هاروارد(SEAS) با الهام از ساختارهای مارپیچی فراوانی که در انواع مختلف( اعم از DNA و …..) در طبیعت یافت می‌شوند، موفق شدند خوشه‌هایی مارپیچی از نانومویچه‌ها را سنتز کرده، شکل‌دهی نمایند. آنها با همین بلوک‌های سازنده نیز توانستند آرایه‌های بسیار منظمی را روی سطوح مختلف و در مقیاس‌های گوناگون بسازند.

این دانشمندان در آزمایش خود با غوطه‌ور ساختن نانومویچه‌های صاف در یک مایع تبخیرشونده، در کمال تعجب مشاهده کردند که این مویچه‌ها بر اثر خاصیت موئینگی با جذب مایع همانند موهای فردار خیس تغییر شکل داده، به هم می‌چسبند و دسته‌ای از آرایه‌های منظم مارپیچ‌شکلی را ایجاد می‌کنند. به عقیده‌ی این دانشمندان در نهایت می‌توان با استفاده از این روش دسته ساختارهای مارپیچ، چسبنده و خودسامانی را به شکل الگوهای متناوب منظم و یکنواخت ایجاد کرد. آنها بر این باورند که حتی با طراحی دقیق شکل خاص این مویچه‌ها، علاوه ‌بر امکان کنترل و تعیین جهت چرخش رشته‌ها، زمینه‌ی استفاده از این روش در مقیاس‌های بزرگ‌تر هم فراهم خواهد شد.

این یافته‌ها گامی اساسی در ساخت سیستم‌های مؤثر نگهداری و رهاسازی دارو به شمار آمده، با استفاده از آن می‌توان از الگوهای جریان کایرال برای افزایش مخلوط‌شدگی و انتقال ذرات مختلف در مقیاس میکرونی و کوچک‌تر از آن استفاده کرد.

این روش کاربردهای بالقوه‌ی فراوانی دارد؛ از جمله کاربردهای بالقوه‌ی این روش امکان ایجاد الگوهای چسبناک دلخواه برای ذخیره‌سازی انرژی الاستیک و اطلاعات مورد نیاز است، همچنین با استفاده از این شیوه در فوتونیک می‌توان توضیحی برای چگونگی خواص منحصربه‌فرد نوری فیلمان‌های الیترال پلاریزه‌کننده کایرال به ‌دست آورد. چسب‌ها، و سیستم‌های نگهداری و رها‌سازی(به‌ویژه سیستم‌های دارورسانی ) نیز از جمله دیگر حوزه‌های کاربرد بالقوه‌ی این یافته نوین خواهد بود. گفتنی است گزارشی از نتایج کار این محققان طی مقاله‌ای در شماره‌ی ۹ ژانویه‌ی مجله ساینس منتشر شده‌است.