آنتی‌بادی‌های مصنوعی؛ نانوذرات را به تومورها می‌برند

گروه تحقیقاتی Emory توضیح می‌دهد که آنها در ابتدا از آنتی‌بادی تک‌زنجیره‌ای
برای تقلید از ویژگی‌های یک آنتی‌بادی آنتی EGFR استاندارد که سلول‌های تومور
را هدف‌گیری می‌کند، استفاده کردند.

آنتی‌بادی‌های استاندارد، زیست‌مولکول‌های بزرگی هستند که دو زنجیره‌ی پپتیدی
به نام زنجیره‌های سبک و سنگین دارند. به‌دلیل اندازه‌ی بزرگ این آنتی‌بادی‌ها
کار کردن با آنها را مشکل کرده‌است و اغلب توانایی دسترسی به اعماق بافت تومور
را ندارند.

برای حل این مشکل، این محققان اقدام به ساخت یک آنتی‌بادی مصنوعی کرده‌اند که
شامل بخش‌هایی از یک زنجیره‌ی سنگین و سبک است که به هم قلاب شده‌اند. این ماده‌ی
جدید کمتر از ۲۰ درصد از وزن و اندازه‌ی آنتی‌بادی کامل را دارد. محققان از این
ماده‌ی مصنوعی به‌عنوان عاملی برای حمل دو نوع نانوذره به‌سمت تومورها استفاده
کرده‌اند:

یکی از این نانوذرات، نقاط کوانتومی است که با استفاده از تصویربرداری فلورسانس،
قایل مشاهده خواهد بود؛ و دیگری نانوذرات اکسید آهن است که می‌توان آنها را با
MRI مشاهده نمود.

این گروه تحقیقاتی با کمک فناوری اتصال جدیدی که به همین منظور ابداع کرده‌اند،
نانوذرات را به آنتی‌بادی‌های مصنوعی چسبانده‌، و بدین ترتیب، یکسری آزمایش‌ها
را به‌منظور تعیین نحوه‌ی شناسایی تومور به‌وسیله‌ی این نانوذرات و چگونگی جذب
آنها به‌وسیله‌ی سلول‌های توموری انجام دادند.

به نظر می‌رسد، نانوذرات نشان‌دارشده سریعاً به سلول‌های توموری موش متصل و
وارد آنها می‌شوند؛ در حالی که نانوذرات غیر نشان‌دار در کبد و طحال موش‌های
مورد آزمایش جمع شده‌اند.

این تحقیق در مقاله‌ای با عنوان“Single chain epidermal growth factor receptor
antibody conjugated nanoparticles for in vivo tumor targeting and imaging,”
، تحت حمایت NCI Alliance for Nanotechnology in Cancer (که به‌منظور توسعه‌ی
فناورِ‌ی‌نانو در تشخیص و درمان سرطان ایجاد شده‌است) به چاپ رسیده‌است.