دانشمندان انگلیسی یک ماده زیستی هوشمند شبیه بافت زنده ساخته اند که در پاسخ به یک فعال‌کننده مغناطیسی، دارو را آزاد می‌کند.
کنترل رهایش دارو با استفاده از میدان مغناطیسی
دانشمندان انگلیسی یک ماده زیستی هوشمند؛ شبیه بافت
زنده ساخته‌اند که در پاسخ به یک فعال‌کننده مغناطیسی، دارو را آزاد
می‌کند.
سیمون وب و همکارانش از دانشگاه منچستر از نانوذرات
مغناطیسی برای چسباندن وسیکل‌های حاوی مواد رنگی به یکدیگر استفاده نموده و
سپس آنها را درون یک هیدروژل جای دادند. وب با استفاده از میدان مغناطیسی
وسیکل‌ها را وارد هیدروژل نموده و نشان داد که می‌توان با استفاده از یک
میدان مغناطیسی متناوب به عنوان فعال‌کننده، مواد رنگی را از درون آنها رها
کرد. بنابر گفته وی این آزمایش نشان می‌دهد که می‌توان از این ژل شبه بافت
برای ذخیره سازی داروها و سپس رهایش آنها در محل بیماری، بدون اثرگذاری بر
بافت‌های اطراف استفاده کرد.
این گروه پژوهشی قبلاً از وسیکل‌ها برای تقلید چسبیدن سلول‌ها به یکدیگر
استفاده کرده‌اند. وب می‌گوید استفاده از ذرات مغناطیسی و بستر هیدروژلی
موجب تحکیم آرایه‌های به هم چسبیده شده و کنترل آنها را راحت‌تر می‌سازد.
او می‌افزاید: «خوشبختانه این ترکیب ماده محکمی ایجاد می‌کند که می‌تواند
الگودهی شده و در پاسخ به میدان مغناطیسی، مواد شیمیایی زیستی را رها کند».
دیوید اسمیت، پژوهشگر دانشگاه یورک در انگلیس که روی مواد ژلی نانومقیاس
کار می‌کند، می‌گوید: «بخش زیرکانه این کار روشی است که این پژوهشگران برای
ارتباط میان فعال کننده مغناطیسی با وسیکل‌ها استفاده کرده‌اند. آنها برای
این کار از برهمکنش‌های غیرکووالانسی بهره برده‌اند که به دقت قابل کنترل
هستند. وارد کردن یک سیستم رهایش فعال شونده با استفاده از میدان مغناطیسی
درون یک هیدروژل، موجب تولید ماده‌ای می‌شود که می‌توان از آن برای
دارورسانی استفاده کرد». او می‌افزاید استفاده از میدان مغناطیسی متناوب
برای استفاده بالینی ایده‌ال است، زیرا اثرات منفی روی بافت‌های سالم ایجاد
نمی‌کند.
وب می‌گوید آنها مشغول ایجاد الگوهای کوچک‌تر در بستر هیدروژلی و رهایش
مغناطیسی مولکول‌های پیام‌رسان سلولی همچون فاکتور رشد هستند تا بتوانند از
این فناوری در کاربردهای زیست‌پزشکی استفاده کنند.
