پژوهشگران دانشگاه نورث وسترن دریافته‌اند که جاسازی مولکول‌های کوچک و مداخلهکننده RNA (siRNA) بر روی سطح نانوذرات طلا می‌تواند موجب محافظت siRNAها از تخریب شده و قابلیت آنها را در تنظیم ژن‌های مرتبط با سرطان افزایش دهد. در نتیجه این کشف، سرطان‌پژوهان به روشی نسبتاً مستقیم برای تزریق این تنظیم‌کننده‌های قوی ژن به درون سلول‌های مورد نظر دست یافتند.
بهبود در تنظیم ژن با کمک نانوذرات طلا
پژوهشگران دانشگاه نورث وسترن دریافته‌اند که جاسازی مولکول‌های کوچک و مداخلهکننده
RNA (siRNA) بر روی سطح نانوذرات طلا می‌تواند موجب محافظت siRNAها از تخریب شده و
قابلیت آنها را در تنظیم ژن‌های مرتبط با سرطان افزایش دهد. در نتیجه این کشف،
سرطان‌پژوهان به روشی نسبتاً مستقیم برای تزریق این تنظیم‌کننده‌های قوی ژن به درون
سلول‌های مورد نظر دست یافتند.
این پژوهشگران، براساس مشاهداتی که از ذرات بهبود داده
شده با “DNA” داشتند، چنین فرض کردند که نانوذرات طلا که به صورت بسیار متراکم با
الیگو نوکلئیدهای RNA سنتزی عامل‌‌دار شده‌اند، مزایای مجموع خواص بدست آمده از
عامل‌‌دار کردن متراکم الیگو نوکلئید‌ها (افزایش پایداری و اثربخشی RNA پیوندی)
را خواهند داشت. و در عین حال قابلیت عمل در مسیر تداخلیRNA به صورت بسیار فعال
و کاتالیستی را حفظ می‌کنند.
یکی از مشکلات کارکردن با این مولکول‌هایsiRNA با خاصیت درمانی بالقوه، این است
که آنها بسیار ناپایدارند، خصوصاً زمانی که در معرض حتی مقادیر بسیار اندک
آنزیم‌های معروف به نوکلیس‌ها قرار بگیرند. این آنزیم‌ها موجب شکسته‌شدن
نوکلئیک اسیدها می‌شوند. این پژوهشگران برای اطمینان از اینکه سطح نانوذرات طلا
از هرگونه نوکلیس (“nuclease”) خالی است، روش عریان‌سازی بسیار قدرتمندی را
ابداع نمودند. آنچه باعث شگفتی این پژوهشگران گردیده این است که این عملیات هیچ‌گونه
تأثیری بر روی خواص نوری یا فیزیکی نانوذرات ندارد.
این محققان همچنین دریافتند که بدون این عملیات عریان‌سازی، قادر نخواهند بود
که هیچ مولکول RNA را به نانوذرات بیافزایند. اما پس از عملیات، هر یک از
نانوذرات طلا با قطر ۱۳ نانومتر بطور متوسط ۳۴ مولکول siRNA را بر روی خود حمل
نمودند.
این پژوهشگران با استفاده از میکروسکوپ کانونی توانستند نانوذرات وارد شده به
سلول‌های سرطانی کشت داده شده را مشاهده نمایند. مهم‌تر آن‌که آنها نشان
دادند siRNA می‌تواند در درون سلول از سطح نانوذره رها شده و ژن مورد نظر را
غیر فعال نماید. میزان آرام‌سازی ژن در اثر استفاده از ساختار نانوذره- siRNA
دو برابر میزانی است که سلول‌ها با siRNA تنها تحت درمان قرار می‌گیرند.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Journal of the American Chemical Society منتشر شده
است.
