پژوهشگران دانشگاه صنعتی اصفهان، با به کارگیری فناوری نانو در ساخت فولادهای زنگ‌نزن، استحکام و انعطاف‌پذیری این مواد را به طورهم‌زمان، بهبود دادند. همچنین با افزایش ضریب ایمنی خودرو، باعث کاهش ریسک مرگ و میر در تصادفات شدند.
بنا بر گزارشی که گرام اُنیل و دِ
|
پژوهشگران دانشگاه صنعتی اصفهان، با به‌کارگیری فناوری نانو در ساخت
فولادهای زنگ‌نزن، استحکام و انعطاف‌پذیری این مواد را به طورهم‌زمان،
بهبود دادند. همچنین با افزایش ضریب ایمنی خودرو، باعث کاهش ریسک مرگ و میر
در تصادفات شدند.
مهندس مصطفی اسکندری در گفتگو با بخش خبری سایت ستاد ویژه توسعه فناوری
نانو گفت: «فولادهای زنگ‌نزن آستنیتی به دلیل مقاومت به خوردگی خوب و
انعطاف‌پذیری مناسب از جمله مواد مهندسی هستند که مورد توجه بسیاری قرار
گرفته‌اند، اما به دلیل استحکام مکانیکی پایین، استفاده از آنها در صنعت
محدود شده است. در میان ساز و کارهای استحکام‌دهی، ریز کردن دانه‌ها تنها
روشی است که منجر به بهبود هم‌زمان استحکام و انعطاف‌پذیری می‌شود.
فولاد نانوساختار شده استحکام ویژه ماده را افزایش داده و سبب کاهش وزن
سازه‌های فولادی و همچنین کاهش مصرف سوخت، افزایش ضریب ایمنی و .. در صنایع
مختلف شود. از طرفی دیگر، استفاده از این محصول در صنعت اتومبیل‌سازی
می‌تواند با افزایش ضریب ایمنی خودرو، باعث کاهش ریسک مرگ و میر در تصادفات
گردد».
وی در ساخت فولادهای نانوساختار، از روش ترمومکانیکی پیشرفته استفاده
نموده‌است. به همین منظور، فاز آستنیت، تحت عملیات تغییر شکل در زیر دمای
Md به مارتنزیت تبدیل می‌شود. در ادامه فرایند تغییر شکل، مارتنزیت، خرد
شده و مکان‌های مناسب جوانه‌زنی، برای برگشت مارتنزیت به آستنیت در حین
عملیات آنیل بعدی فراهم می‌شود و منجر به ریزدانگی و تولید فولاد
نانوساختار می‌گردد.
مهندس اسکندری در رابطه با کاربرد این نانوفولاد گفت: «این نانوفولاد
می‌تواند در فضاپیماها، هواپیماهای تجارتی و جداره سامانه‌های درون موشکی،
اجزای موتور موشک و صفحات خورشیدی استفاده شوند. به علاوه در صنایع نفت و
گاز، با به‌کارگیری این مواد در لوله‌های انتقال، علاوه بر کاهش وزن
لوله‌ها و کاهش هزینه‌ها به دلیل استحکام بالای مواد سازنده می‌توان از
فشارهای بالاتری برای انتقال سیالات استفاده نمود. همچنین استفاده از این
مواد در مخازن تحت فشار، می‌تواند انقلابی در این صنعت ایجاد نماید».
جزئیات این پژوهش که به عنوان بخشی از پایان‌نامه کارشناسی ارشد مصطفی
اسکندری و با همکاری پروفسور عباس نجفی‌زاده و دکتر احمد کرمان‌پور انجام
شده، در
مجله Materials Letters (جلد۶۳، صفحات۱۴۴۴–۱۴۴۲، سال۲۰۰۹) منتشر
شده است.
|
