محققان دانشگاه تگزاس به‌وسیله‌ی جنگلی از نانولوله‌های کربنی چند‌دیواره و تبدیل آن به آئروژل‌های کربنی، موفق به ساخت نوعی ماهیچه‌ی مصنوعی شدند. این ماهیچه‌های مصنوعی پس از شارژ با بار الکتریکی، می توانند ظرف چند میلیثانیه در دمای ۸۰ تا ۱۹۰۰ کلوین خم شده، تا ۲۲۰ درصد طول اولیه‌ی خود امتداد پیدا کنند. از این ابزار میتوان در پزشکی، هوافضا و حتی در نسل آینده‌ی روبوت‌ها استفاده نمود.
ساخت ماهیچه‌های مصنوعی پرتوان
محققان دانشگاه تگزاس به‌وسیله‌ی جنگلی از نانولوله‌های کربنی چند‌دیواره و تبدیل آن به آئروژل‌های کربنی، موفق به ساخت نوعی ماهیچه‌ی مصنوعی شدند. این ماهیچه‌های مصنوعی پس از شارژ با بار الکتریکی، می توانند ظرف چند میلیثانیه در دمای ۸۰ تا ۱۹۰۰ کلوین خم شده، تا ۲۲۰ درصد طول اولیه‌ی خود امتداد پیدا کنند. از این ابزار میتوان در پزشکی، هوافضا و حتی در نسل آینده‌ی روبوت‌ها استفاده نمود.
نکته‌ِی جالب توجه در این روش، رفتار دوگانه‌ی بی‌سابقه‌ی لاستیکی و الماس‌‌گونه در یک ماده است. این نانولوله‌های کربنی جنگل‌‌مانند با شدت ۲m/s به ورقه‌هایی آئروژلی با چگالی تنها ۱/۵mg/cm3 (چیزی در حد چگالی هوا) و استحکامی بیش از فولاد تبدیل می‌‌شوند که در صورت اعمال بار الکتریکی همانند لاستیک کش می‌‌‌آیند. مزیت این دستگاه جدید نسبت به انواع مشابه قبلی آن، قابلیت کاربرد آن در گستره‌ی دمایی وسیع و شدت انبساط و انقباض فوق‌‌العاده‌ی آن (حدود صدها برابر ماهیچه‌های طبیعی) است. این ماهیچه‌های مصنوعی همچنین می‌‌توانند نیرویی تا ۳۰ برابر بیشتر از ماهیچه‌های طبیعی بر اجسام وارد کنند.
به عقیده‌ی ری باغمان و همکارانش، از این ماهیچه‌های مصنوعی میتوان به‌عنوان محرک ابزارهای پزشکی و دیگر دستگاه‌ها، الکترود پیل‌های خورشیدی، دیودهای نشردهنده‌ی نور و نمایشگرها استفاده نمود و حتی در بازوهای نسل آینده‌ی روبوت‌ها آن را به کار گرفت، همچنین قابلیت کار در گستره‌ی دمایی وسیع موجب می‌‌شود تا این ماهیچه‌ها در صنایع هوافضا نیز کاربرد داشته باشند. گفتنی است جزئیات این کار تحقیقی در نشریه‌ی ساینس منتشر شده‌‌است.
