شیمی‌دان‌های آمریکایی می‌گویند نانوذرات سیلیکا این قابلیت را دارند که درمان بیماری‌های مربوط به از بین رفتن بافت‌های عصبی همچون آلزایمر، پارکینسون، و سکته مغزی را متحول کنند.
ترمیم آسیب‌دیدگی بافت‌های عصبی
شیمی‌دان‌های آمریکایی می‌گویند نانوذرات سیلیکا این قابلیت را دارند که درمان
بیماری‌های مربوط به از بین رفتن بافت‌های عصبی همچون آلزایمر، پارکینسون، و سکته
مغزی را متحول کنند.
مایکل استاچوویاک و همکارانش از دانشگاه ایالتی نیویورک قبلاً استفاده از نانوذرات
تغییر یافته با مولکول‌های آلی را به‌عنوان حامل‌های رسانش ژن مطالعه کرده‌اند. حال
آنها با تکیه بر این مطالعات نانوذراتی طراحی کرده‌اند که می‌توانند برای حمل ژنی
از یک پروتئین FGFR1 به سلول‌های بنیادی عصبی مغز موش به کار روند. این پروتئین یک
مسیر سیگنال‌دهی در سلول‌ها را هدف گرفته و آنها را برای تشکیل نورون‌های بالغ
تهییج می‌کند. این فرایند neurogenesis نامیده می‌شود.
این گروه با تکیه بر کاربردهای درمانی، به فرایند تحریک neurogenesis می‌نگرند.
استاچوویاک می‌گوید آنها می‌خواهند بدانند که آیا «امکان ایجاد یک موج از نورون‌های
جدید و سپس ارسال آنها به محل آسیب‌دیده» وجود دارد. اگر این کار امکان‌پذیر
باشد، می‌توان از این فناوری برای درمان بیماری‌های مغزی خاص، مخصوصاً سکته که
در یک لحظه اتفاق افتاده و حملات دنباله‌دار را شامل نمی‌شود، بهره برد.
«اینجایی شین» متخصص ژنتیک از دانشگاه یونسی در سئول کره جنوبی این کار را
بسیار هیجان‌انگیز توصیف می‌کند و بر این باور است که این روش قابلیت درمان
بیماری‌های عصبی را دارد. با این حال این فرایند در حال حاضر شامل میکروتزریق
نانوذرات است که کاری پیچیده به شمار می‌رود. شین امیدوار است که در آینده روش‌های
جایگزین دیگری برای رسانش ژن مورد استفاده قرار گرفته و بدین ترتیب امکان
کاربردهای عملی این روش فراهم شود.
این گروه تحقیقاتی بیش از یک دهه است که روی مسیرهای سیگنال‌دهی در سلول‌های
مغزی کار می‌کنند و مطالعات خود را تا بررسی موش‌های آزمایشگاهی پیش برده‌اند.
گام بعدی این خواهد بود که این روند را در گونه‌های دیگر نیز بررسی کرده و در
نهایت از این نانوذرات در درمان بیماری‌های انسان استفاده کنند.
