محققان دانشگاه بیرمنگام روش جدیدی برای پایدارسازی پروتئین‌ها توسعه داده‌اند که منجر به افزایش سی درصدی پروتئین‌هایی می‌شود که می‌توانند به عنوان اهداف بالقوه برای توسعه داروها مورد استفاده قرار بگیرند.
کشف داروهای جدید با پایدارسازی پروتئین‌ها
در تحقیقی که هزینه آن توسط شورای تحقیقات علوم زیستی و زیست‌فناوری (BBSRC) تأمین شده است، یک روش جدید پایدارسازی پروتئین‌ها توسعه یافته است که منجر به افزایش سی درصدی پروتئین‌هایی می‌شود که می‌توانند به عنوان اهداف بالقوه برای توسعه داروها مورد استفاده قرار بگیرند.
درک ساختار پروتئین‌ها یکی از گام‌های اولیه و بنیادی برای توسعه داروهای جدید است، اما به دلیل ناپایداری پروتئین‌ها، کار کردن با آنها در شرایط آزمایشگاهی مشکل بوده و این امر موجب کاهش سرعت تحقیقات مربوط به توسعه داروهای جدید شده است. حال محققان دانشگاه بیرمنگام و وارویک با استفاده از نانوذرات روشی برای حفاظت از پروتئین‌های غشایی یافته‌اند؛ با استفاده از این روش امکان آنالیز دقیق ساختار و عملکرد مولکولی پروتئین‌ها فراهم می‌شود.
این یافته‌های جدید که به صورت آنلاین در مجله American Chemical Society منتشر شده است، امکان دسترسی دانشمندان به پروتئین‌هایی را که به دلیل ناپایداری‌شان تاکنون کاری روی آنها صورت نگرفته است، فراهم می‌کند.
پروفسور مایکل اُوردوین از دانشگاه بیرمنگام که رهبری این تحقیق را بر عهده داشت، می‌گوید: «ما نشان داده‌ایم که چگونه یک پلیمر می‌تواند دور یک پروتئین غشایی پیچیده و از آن محافظت کند. یافتن یک راه‌حل ملایم برای حفظ ساختار و فعالیت پروتئین‌ها در کارهای تحقیقاتی همواره مشکل بوده است و دانشمندان را دهه‌ها با دشواری مواجه کرده است، اما حال این مشکل حل شده است».
این محققان با استفاده از یک پلیمر (ذرات استایرن مالئیک اسید لیپید : SMALP ) یک جفت پروتئین غشایی را حل کردند. آنها دریافتند که با این کار نه تنها پروتئین‌ها ساختار پیچ‌خورده، پیوندها و فعالیت‌های آنزیمی خود را در SMALPها حفظ می‌کنند، بلکه استفاده از این نانوذرات امکان استفاده سریع و ساده از این مولکول‌های زیستی را تقریباً در هر آنالیز آزمایشگاهی فراهم می‌کند.
استفاده از SMALPها مزایایی نسبت به روش‌های معمول انحلال پروتئین‌ها دارد که می‌توان به انحلال‌پذیری بهتر، فعالیت و کیفیت طیفی بهبودیافته غشاهای پروتئینی اشاره کرد.
دکتر تیم دافورن یکی از پژوهشگران این پروژه تحقیقاتی می‌گوید: «در گذشته بیشتر مطالعات روی پروتئین‌های محلول متمرکز بود، زیرا تولید پروتئین‌های غشایی بسیار مشکل است. حال کشف SMALPها این موانع را برطرف کرده و دسترسی به پروتئین‌های غشایی را امکان‌پذیر می‌کند. این کشف کاربردهای بالینی هیجان‌انگیزی دارد و می‌تواند اکتشاف دارو بر اساس گیرنده‌هایی را که در حال حاضر تولید یا مطالعه آنها با روش‌های فعلی بسیار دشوار است، امکان‌پذیر نماید».
