کاهش دفعات تزریق داخل چشمی

تزریق داخل ویتره چشم، روشی متداول، برای درمان موضعی بیماری‌های سگمان خلفی
چشم محسوب می‌شود. این روش، زمانی به کار می‌رود که به علت شدت ضایعه، احتمال
تخریب ویتره و یا رتین وجود دارد. یکی از مزایای تزریق داخل ویتره، امکان تامین
غلظت دارو در داخل چشم است، همچنین عوارض جانبی دارو، به حداقل می‌رسد.
متاسفانه تزریق‌های مکرر داخل چشم، امکان ایجاد خونریزی داخل ویتره،
اندوفتالمیت، جداشدگی شبکیه و آب مروارید را به دنبال دارد، به همین دلیل ارائه
یک سامانه دارورسانی با رهایش طولانی دارو، ضروری به نظر می‌رسد.

دکتر بیژن ملائکه نیکویی، برای تهیه نانولیپوزوم‌های حاوی بواسیزوماب (اوستین)،
عوارض و ماندگاری تزریق داخل ویتره، نانولیپوزوم‌های حاوی داروی اوستین را به
عنوان یک داروی جدید در درمان ضایعات عروقی داخل چشم، مورد بررسی قرار داده
است.

دکتر ملائکه برای انجام مطالعات برون‌تنی، پس از تهیه لیپوزوم حاوی اوستین و
کاهش اندازه این لیپووزم‌ها تا کمتر از ۲۰۰ نانومتر، ویژگی‌های این لیپوزوم‌ها
را از نظر اندازه، درصد احتباس و نحوه آزادسازی دارو بررسی کرده است.

همچنین برای انجام مطالعات درون‌تنی، پس از تزریق نانولیپوزوم‌های حاوی اوستین
در چشم خرگوش، روند آزادسازی دارو را در مدل حیوانی، بررسی نموده و با محلول
تزریقی آن، مقایسه کرده است. همچنین عوارض احتمالی چشمی این دو شکل دارویی، نیز
مورد بررسی قرار گرفته است.

نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که در شکل لیپوزومی، این دارو نسبت به شکل متداول
(محلول)، مدت بیشتری در چشم باقی می‌ماند، بنابراین با این روش، می‌توان تعداد
دفعات تزریق دارو را کمتر نمود.

جزئیات این پژوهش که با همکاری دکتر مجید ابریشمی، دکتر سیامک زارعی قنواتی،
دینا سروش، دکتر مجید روح‌بخش، دکتر محمودرضا جعفری انجام شده، در
مجلهTHE
JOURNAL OF RETINAL AND VITREOUS DISEASES (جلد ۲۹، صفحات ۷۰۳- ۶۹۹، سال ۲۰۰۹)
منتشر شده است.