محققان دانشگاه میشیگان الکترودهای عصبی روکش‌داده شده با نانولوله‌های پلیمری رسانایی ساخته‌اند که می‌توانند سیگنال‌ها را از عصب‌های پیرامون به خوبی ضبط کنند. این الکترودهای عصبی در مغز کاشته می‌شوند و به کاشت‌های مغزی معروفند.
نانولوله‌های پلیمری رسانا در الکترودهای عصبی
محققان دانشگاه میشیگان الکترودهای عصبی روکش‌داده شده با نانولوله‌های پلیمری
رسانایی ساخته‌اند که می‌توانند سیگنال‌ها را از عصب‌های پیرامون به خوبی ضبط کنند.
این الکترودهای عصبی در مغز کاشته می‌شوند و به کاشت‌های مغزی معروفند. این یافته‌ها
می‌توانند به تدریج منجر به درمان مؤثرتر اختلال‌های عصبی از قبیل بیماری‌های
پارکینسون و فلج شوند.
الکترودهای عصبی باید برای دوره‌های زمانی
در محدوده ساعت‌ها تا سال‌ها کار کنند. موقعی که این الکترودها کاشته شوند،
مغز ابتدا به زخم حاد ایجادشده با یک پاسخ التهاب‌آور واکنش نشان می‌دهد.
سپس مغز وارد مرحله ترمیم‌کنندگی- زخم یا پاسخ مزمن می‌شود. در مدت زمان
پاسخ دوم که در آن بافت مغز شروع به کپسوله‌کردن این الکترود می‌کند،
ارتباط الکترود با عصب‌های پیرامون قطع می‌شود.
این کاشت‌های مغزی جدید با نانولوله‌های ساخته‌شده از پلی (۴،۳- اتیلن دی
اکسیتیوفن) (PEDOT)، یک پلیمر رسانای زیست‌سازگار، روکش داده‌شده‌اند. این
نانولوله‌های پلیمری در مقایسه با الکترودهای فلزی مرسوم سیگنال‌های عصبی
را بهتر ضبط می‌کنند.
محمدرضا عابدیان، یکی از این محققان می‌گوید: میکروالکترودهای عصبی کاشته‌شده
در مغز به طور روزافزونی برای درمان اختلال‌های عصبی استفاده می‌شوند.
این محققان در آزمایشات خود دو میکروالکترود عصبی در مغزهای سه موش کاشتند.
نانولوله‌های PEDOT با استفاده از روش قالب‌گیری نانوالیافی روی سطح یک
سایت ضبط‌کننده‌ی (الکترود) دیگر ساخته شدند. بعد از یک دوره‌ی ۷ هفته، این
محققان مقاومت ظاهری الکتریکی این سایت‌های ضبط‌کننده را پایش کرده و کیفیت
سیگنال‌های ضبط را اندازه گرفتند.
روکش‌دهی این الکترود با نانولوله‌های PEDOT؛ آن را قادر کرد که در مقایسه
با سایت‌های الکترودهای فلزی رایج، با مقاومت الکتریکی کمتری عمل کند و این
بدین معناست که آن می‌تواند با عصب‌های منفرد ارتباط بهتری برقرار کند.
نتایج این تحقیق در مجله‌‌ی Advanced Materials منتشرشده‌است.
