تسکین درد در میادین جنگ با کمک نانوذرات

دانشمندان دانشگاه میشیگان یک داروی ترکیبی ساخته‌اند که در مقایسه با تزریق مستقیم مرفین، روش بسیار دقیقتر و ایمن‌تری را برای امدادگران و جنگ‌جویان در وضعیت‌های جنگی نوید می‌دهد. آنها توانسته‌اند نانوذرات پلیمری بسازند که قادر به انتقال داروها به داخل بدن هستند.

دانشمندان دانشگاه میشیگان یک داروی ترکیبی ساخته‌اند که در مقایسه با تزریق مستقیم
مرفین، روش بسیار دقیقتر و ایمن‌تری را برای امدادگران و جنگ‌جویان در وضعیت‌های
جنگی نوید می‌دهد. آنها توانسته‌اند نانوذرات پلیمری بسازند که قادر به انتقال
داروها به داخل بدن هستند. درون این نانوذرات می‌توان همراه مرفین دارویی استفاده
کرد که اثرات خطرناک جانبی مرفین را برای سرباز زخمی از بین می‌برد.

این تصویر شلیک‌های عصبی (ساخنارهای سبز در پیش‌زمینه) و ارتباط با نانولوله‌ها در
پس‌زمینه را نشان می‌دهد.

توسعه این داروی ترکیبی باعث امکان‌پذیر
شدن یک نوع سیستم بازخوردی دقیقی می‌شود، که بتواند رهایش داروهای داخل این
نانوذرات را با اطمینان تنظیم کند.

برای کاهش درد سربازانی که در جنگ زخمی می‌شوند در اسرع وقت به آنها مرفین
تزریق میشود. با اینحال، مرفین تنفس و فشار خون طبیعی را دچار مشکل می‌کند
و بعضی اوقات نیز منجر به خطر مرگ می‌شود. بنابراین امدادگران نیاز به
استفاده از داروی دیگری دارند که به تنفس و ضربان قلب نرمال کمک کند به
شرطی که غلظت آن به گونه‌ای باشد که تأثیر مرفین را در تسکین درد کم نکند.
امروزه رسیدن به چنین توازنی در محیط‌های خارج از بیمارستان مشکل است.

جیمز بیکر، مدیر انجمن فناوری‌نانو میشیگان برای پزشکی وعلوم زیستی، می‌گوید:
“داروی ترکیبی که دانشمندان میشیگان توسعه داده‌اند می‌تواند در ایجاد چنین
توازنی حتی در میادین جنگ امیدبخش باشد.”

شیمیدان‌های دانشگاه میشیگان ترکیبات زیادی را برای یافتن یک “کمک داروی”
مناسب امتحان کرده‌اند. امروزه نالوکسون (Naloxone) برای خنثی کردن اثرات
مرفین استفاده می‌شود و تنها زمانی فعال میگردد که سطح اکسیژن خون بسیار کم
شده باشد.

باوهوا هوانگ، از انجمن فناوری‌نانو میشیگان، می‌گوید: “هنگامی که مشکلات
تنفسی بسیار وخیم شود، آزاد‌سازی نالوکسون، که یک داروی تقابلی (فرونشاننده
مرفین) است، شروع می‌شود. هنگامی که سطح اکسیژن خون بالا می‌رود فعالیت این
داروی تقابلی متوقف شده و مرفین بیشتری در دسترس قرار می‌گیرد.”

نتایج این تحقیق در مجله‌ی Bioorganic & Medicinal Chemistry Letters منتشر
شده‌است.