ارائه ‌ی نیرو محرکه‌ای جدید برای نانوماهواره‌ها

یکی از استادان دانشگاه میشیگان آمریکا در حال توسعه‌ی یک پیشرانه (Thruster) الکترونیکی موشک، NanoFET، است که برای تأمین نیرومحرکه‌ی آن از نانوذرات کمک گرفته می‌شود. این پیشرانه، فضاپیماها را قادر می‌سازد تا نسبت به گذشته بسیار سریع‌تر حرکت کنند.

اداره‌ی تحقیقات علمی نیروی هوایی آمریکا روی پروژه پروفسور گالیمر سرمایه‌گذاری
کرده‌است. موضوع این پروژه افزایش نیرومحرکه‌ی الکتریکی ذراتی به ابعاد نیم
اینچ بوده که قادر است سرعت را تا چند صد و یا چند هزار مایل بر ساعت افزایش
دهد. این پروژه می‌تواند تأثیر بسزایی روی نانوماهواره‌ها و فضاپیماهای بزرگ‌تر
داشته باشد. منشأ ایجاد نیرومحرکه، باردار شدن و شتاب یافتن ذرات است که می‌تواند
فضاپیما را به پیش براند.

گالیمر می‌گوید: «ذرات مورد استفاده در این فناوری ابتدا ۱۰ تا ۵۰ نانومتری
هستند که پس از تجمع به ابعاد ۱ تا ۱۰ میکرون می‌رسند. دلیل افزایش ب‍ُعد، این
است که در مقیاس نانو، ذرات قابل دیدن نیست؛ اما با آمدن در مقیاس میکرون این
ذرات قابل مشاهده می‌شوند».

دانشمندان در حال طراحی مجموعه‌ای از نوعی مواد هستند؛ این مواد در عین حال که
می‌توانند در فاصله‌ی بسیار نزدیک به هم قرار گیرند، قابلیت تحمل ولتاژهای بالا
را نیز داشته باشند. با تمام اصلاحات انجام‌شده، هنوز NanoFET با چالش‌هایی
روبه‌رو است. یکی از چالش‌های موجود در این راه جمع کردن این مواد در یک شکل و
قرار دادن آن درون ماهواره‌ای است که اندازه‌اش از یک توپ بسکتبال بزرگ‌تر نیست.
دکتر گالیمر امیدوار است بیشتر مشکلات موجود را طی ۳-۴ سال آینده حل کنند.

در ضمن، محققان نیرومحرکه‌‌ی الکتریکی نانوذرات را در هوا و خلأ روی فضاپیما
تست کرده‌اند که این نوعی شبیه‌سازی شرایط جاذبه کم در فضا است.

با توجه به نیاز نانوماهواره‌ها و ماهواره‌های بزرگ‌‌تر به نیروی محرکه‌ی
مناسب، این پروژه قابلیت نامیده شدن به‌عنوان نیرومحرکه‌ی انقلابی را داراست؛
البته از این نیروی محرکه می‌توان در وسایل نقلیه غیر فضایی نیز استفاده کرد.